روزی خواهد رسید

روزی خواهد رسید که من نباشم
تو نباشی
ما نباشیم
کسی روز به من گفت :
لبخندت را به دیگران بده . غمت را به قلبت . مهربانی ات را عشقت . بخششت را به دشمنانت . معلوم نیست فردا منی وجود داشته باشد .
ببخش ولی یادت بماند چه کردند .
ببخش مانند نسیم که می رود و برنمیگردد .
روزی خواهد رسید که قلب من برای تو نباشد .
روزی خواهد رسید که لبخندم را همه از یاد ببرند .
تا ان زمان می خندم و می خندم .
به دنیایی که همنوعانم ساختند .
کشتار . غم . دود . مریضی .
دنیایی که ما در ان به دنیا امدیم دیگر وجود ندارد .
چه کسی جواب من را می دهد ؟
چه کسی قلبی که نمیخواهد بتپد را ارام می کند ؟
صدای خنده ای را که دیروز در خانه ها بود نمی شنوم .
چرا ؟
روزگاری شده که مردم به همخون خود خیانت می کنند دیگر بقیه را چه می کنند ؟
روزگاری شده که فرشتگان دنیا را با میل خود رها می کنند . فردا که فرشته ای نباشد شیطانی هم وجود نخواهد داشت .
روزی خواهد رسید که دیگر در این محدودیت های احمقانه خود را اسیر نکنیم ؟