🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹

🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹
#آیه_های_جنون
#قسمت_سی_و_هشتم
#بخش_اول
گیج بہ اطرافم نگاہ میڪنم،چیزے نمبینم بہ جز نور!
ڪنجڪاو چشم مے چرخانم،انگار در هالہ اے از نور معلقم!
بوے آشنایے بہ مشامم میرسد،
عطرِ گلِ یاس!
و هم زمان صداے قدم هایش گوش هایم را نوازش میدهد،من بارها این صدا را شنیدہ ام...
وقتے خودم ڪمڪ میڪردم پوتین هایش را بہ پا ڪند،وقتے با غرور و ذوق دور تا دور حیاط را با این پوتین هاے نظامے قدم میزد.
وقتے رفت و صداے قدم زدن با همین پوتین ها شد لالایے شب هایم!
نبود ڪہ ڪنار گوشم عاشقانہ نجوا ڪند،دل دادم بہ صداے قدم زدن هایش با پوتین هاے نظامے!
آخرین صدایے ڪہ از هادے شنیدم همین بود...
دردناڪترین جایش دلبستن بود و عادت!
ماہ ها منتظر بودم باز این صدا در حیاط خانہ مان بلند بشود،یڪ روز،دو روز،سہ روز،چهار روز....
چهل و پنج روز از اعزامش گذشت،این صدا نیامد ڪہ نیامد...
دو‌ماہ،سہ ماہ،چهار ماہ...
و من همچنان منتظر بودم،بہ همہ میگفتم برمیگردد.
ایمان دارم بہ بازگشتش،هادے بد قولے نمیڪند...
هر بار زنگ در بہ صدا درمے آمد پرواز میڪردم تا پشتِ در،
چادر نمازے ڪہ همیشہ روے سر داشتم گواهے میدهد بہ همہ ے این ها...
بال میشد برایم،
هر بار میدید هادے پشت در نیست او هم مثلِ من مے شڪست...
هالہ اے از اندامش را میبینم،لبخند ڪم جانے روے لبانم جا میگیرد.
بعد از مدت ها بہ دیدنم آمدہ!
چند قدم دیگر نزدیڪتر میشود،همان طوریست ڪہ بار آخر راهے اش ڪردم.
لباس نظامے نو،پوتین هایے ڪہ خودم بندهایشان را بستم،انگشتر عقیق با حڪاڪے یاعلے ڪہ از شب قبل در گلاب شستشویش دادم.
صورتش هم همان طور است،
آرام،نورانے،معصوم و دِلربا!
موهاے مشڪے اش را سادہ درست ڪردہ،ریش هاے مرتبش هنوز بوے حنایے ڪہ خودم برایش گذاشتم را میدهند!
یادت هست آن شب را؟
تو میخواستے تنها دست و پاهایت را حنا بزنے و من اصرار داشتم ریش هایت را هم خضاب ببندم.
بعد از ڪلے اصرار گفتم چیزهایے در حنا میریزم ڪہ رنگ ندهد،با اڪراہ قبول ڪردے.
من حنا را روے ریش هایت میزدم و تو خط و نشان میڪشدے ڪہ اگر ریش هایت قرمز بشود ڪلہ ام را میڪنے!
میخندیدم و این ڪار تو را نگران تر میڪرد ڪہ چہ بلایے سر صورتت آوردم!
بین خودمان باشد آخرین شبے بود ڪہ از تہ دل خندیدم...
حالا رو بہ رویم ایستادے،نگاهم را بہ پوتین هایت میدوزم!
حاجتم را ندادند هادے!
ندادند...
یادت هست روے پلہ ها نشستہ بودے،من هم رو بہ رویت زانو زدہ بودم.
با دقت و آرام بندهاے پوتینت را مے بستم،
گرہ مے زدم بندهاے دلم را بہ بندهاے پوتینت.
گرہ ے آخر را محڪم زدم،دخیل بستم بہ ضریحِ لباس رزمت!
دخیل بستم ڪہ همہ جا مراقبت باشند،ڪہ زود برگردے...
تو رفتے و آن ها تو را براے خود بردند...
حالا رو بہ رویم ایستادے،تبسم زیبایے لبانت را از هم باز ڪردہ.
لبانم مے لرزند،بہ سختے میگویم:هادے!
ببین لبانم چہ بے تاب بودند تا حروف ه،الف،دال و یِ را دوبارہ قرائت ڪنند.
پس باز میخوانم،
اقراء بہ نامِ تو.
ه،
الف،
دال،
ے
صدایش گوش هاے ناشنوایم را جان میدهد:سلام!
یڪ قطرہ اشڪ از گوشہ ے چشمم مے چڪد،میدانم چند دقیقہ دیگر از خواب بیدار میشوم باز خودم را بدونِ #او در آن تاڪسے مے یابم.
مظلوم و با ذوق میگوید:مامان شدنت چقدر بهت میاد!
بارش اشڪانم شدت میگیرد،با دو دست صورتم را مے پوشانم و هق هق میڪنم.
فریاد میزنم:ڪاش بودے! ڪاش نمیرفتے!
_هیش!
صدایش نزدیڪتر میشود:تا ڪے میخواے بشینیو گذشتہ ها رو مرور ڪنے؟ تا ڪے میخواے خودتو عذاب بدے؟ هان؟
جوابے نمیدهم،دستانم را پایین مے اندازم.
چینے بہ بینے ام میدهم و میگویم:حداقل بعضے روزاش از الان بهترہ!
سرم را بلند میڪنم؛بہ صورتم زل زدہ.
چشمانش دو ستارہ ے درخشان اند در قرصِ ماہ!
دوبارہ بغض گلویم را میفشارد،روے زمین مے نشیند.
ڪنجڪاو نگاهش میڪنم،بہ رو بہ رویش اشارہ میڪند و میگوید:بشین!
بدون حرف رو بہ رویش مینشینم،لبخند شیطنت آمیزے میزند:یہ حلالیت بهم بدهڪارے!
ڪمے فڪر میڪنم و میگویم:چہ حلالیتے؟!
_دفعہ ے اول ڪہ اومدم خونہ تون از قصد چاییو روم ریختے!
بے اختیار لبخند میزنم،دستش را زیر چانہ اش میگذارد:خب! مرور ڪنیم؟
با ذوق میگویم:از ڪجا؟
نجوا میڪند:از وقتے بہ هم گرہ خوردیم...
🌼 🌼 🌼 🌼 🌼 🌼 🌼 🌼 🌼 🌼
پاهایم را روے مبل دراز میڪنم و چشمانم را مے بندم.
امروز نتوانستم مدرسہ بروم،جانے براے بلند شدن نداشتم.
هر چقدر مادرم و نورا اصرار ڪردند چیزے نخوردم،شاید شوڪِ ڪار دیشب حسام ناتوان ترم ڪردہ.
_اے ڪاش شمارہ شو میگرفتم!
مادرم با سردرگمے ادامہ میدهد:زنگ میزدم میگفتم نیاد! یا اصلا همون دیروز میگفتم نہ!
نفس عمیقے میڪشم و میگویم:ڪیو میگے مامان؟!
با حرص میگوید:همین خانمہ ڪہ دیروز براے خواستگارے زنگ زد دیگہ!
:writi