این صحبتهای یه آرمی اینتره که براتون ترجمه میکنم

این صحبتهای یه آرمی اینتره که براتون ترجمه میکنم:

راستشو بخواین باید دست از قضاوتای احساسی برداریم وقتی که اطلاعات کامل از شرایط نداریم. خیلی چیزا هست که ما به عنوان فن هیچ‌وقت از زندگی شخصی و احساسات یه آرتیست نمی‌فهمیم، همینطور اینکه خودش چطور می‌خواد اوضاع رو مدیریت کنه — و خب حقم داره. زندگی خصوصیش به ما ربطی نداره، پس طبیعیه که ما نباید تصمیم بگیریم چی درسته یا غلط؛ این موضوع کاملاً به خود آرتیست مربوطه (که بعدش تصمیمشو به کمپانی میگه تا از طرفش عمل کنن).

اگه واقعاً به آرتیستی که فنشی احترام می‌ذاری و قبولش داری به عنوان یه آدم مستقل و بالغ، بهتره فقط روی کارای عمومی و فعالیتاش تمرکز کنی و بذاری خودش زندگیشو مدیریت کنه، بدون اینکه ما بخوایم قضاوت کنیم آرتیست یا کمپانی چطور درست یا غلط داره باهاش برخورد می‌کنه. خیلی وقتا نیت‌مون خوبه، اما چون همه جزئیات رو نمی‌دونیم، یه جورایی بی‌خودی احساس خاصی پیدا می‌کنیم یا حتی بعداً از حرفی که زدیم پشیمون میشیم. پس واقعا بعضی وقتا بهتره فقط احترام بذاریم به اینکه آرتیست کنترل کامل زندگیشو داره، حتی توی اینکه چطور با کمپانی هماهنگ کنه برای اینجور مسایل.

وقتی میاییم علنی نظر یا قضاوت می‌نویسیم درباره اینکه چرا استیتمنت اومده یا نیومده، یا درباره شایعات زندگی خصوصیش حرف می‌زنیم، نمی‌فهمیم که خودمون داریم استرس و فشار بیشتری به آرتیست وارد می‌کنیم؟

(راستی، اگه واقعاً لازم شد با یه فن دیگه چیزی رو روشن کنی، برو تو دایرکت. دیگه توی جمع درباره زندگی شخصی حرف نزن و توجه بیشتر جلب نکن. مهم‌تر از همه، قضاوت نکن، چون فقط استرس بیشتری به آرتیستی که دوستش داری می‌دی.)