این روزها که هیچ چیز و

این روزها که هیچ چیز و
هیچ کس حال آدم را خوب نمی کند،
به یک عدد پناه نیازمندیم...
کسی که در کنج آغوشش بخزیم و پشت پا بزنیم به همه دلتنگی ها...
کسی که در سایه نوازش دستانش نیشخند بزنیم
به غم ها و غصه ها...
باید کسی باشد که جلوی پوسیدنمان را بگیرد،
زخم های روحمان را وصله بزند،
این طور پیش برود متلاشی می شویم...
روزگار بدی شده...
پناه کم شده ...
نه که کم شده باشد، نیست آقا !
موجود نیست...
اگر پناه دارید خوشا بحالتان!
دو دستی بچسبیدش!
شما را به خدا کنارش بگذارید برای روز مبادا!
بالاخره برای همه یک روز مبادایی هست...