بن مای برخ شاها شهآببن مایه نسرباغ و نت

بِن مای بِرُخ شاها شَهآبـــــ..كِبُنِ مایه نَسَرباغ و نتَهگلستانم آرزوست
بگشای پیمانه لب که شُکـــرُشِــکَر تَراز دارما~رزو ای بسته پیمان به بن یاد آفتابِ صُلحُخَصم وحُسنُ خَوفٰ بُرون‌آی دَمی زُ اَبرُ خَلَف سازُكوك سَبب کن اين اَقَلخَلق بي عقل راعَلق یکانُ صدگان و دهگان همی چرا!
کآن چهرهٔ مُشَعّشَعِ تابانمـآرزوست
بشنیدم از ميان هوا زِتو آوازطبلِ بار
رْ جُور اِنس با دُه هُل به شِک وِهـآمدم ن پُرس!
آمدم که نِيِ!پَنجِ ساعدِ سلطانم آرزوست..،هی گفتیکه: مُرغکم«زآز بیش مرنجان مرا تُجان بروْ'٠»ِ
باز آن سخن گفتنت که:«بیش مرأنجانمآرزوست وهرّوزمّـآرزوست باتو گذاردن نمازروز
وآن دفع گفتنت که: الّاف«برو..!،غَـلآفِ.. پادِ شَه به خانه نیست!»
وlن ناز و دربِـلايـبازُ... بازّّ
هم آن تندی دربانـمآرزوست
حِــــــیـّـــــف...! در دست هر که هست اسباب مِـهـرِ خوب...گوشه قُــرّ یا کِــ مُهـرِ کـامـل قُراضه‌ ئیست!
آن معدن مَلاحتُ پیشهٔ
فَلاحتِ مکانم آرزوست...
این نان و آبُ چرخ... چو سیل است
ب ی و ف ~ | مَ ن چُ آن باب... ماهی‌أم، نهنگمُ آبي عُمانم آرزوست
یعقوب‌وار وا اَسَفاها هَـمیــهِـیّ زنم
درخـشّـدیدار روی یوسف کنعانمُ هم آنـآنـمـآرزوسـت
والله که شهر بی‌تو مرا حبس می‌شود
دِگر آوارگی و کُـهُ مرگُ بی آبانم آرزوست
زین همرهان سُست‌عناصر دلم گرفت
همآنان که مر گفتند همیشه هم رهند ...
همه زِرو تیغ ببستند بِـرَهّ مَرا زِ آزّ روح
هِئی خدا شیر تو و رستم دستانم آرزوست
جانم ملول گشت ز فرعونيان زمان و ظلمشان
آن نور شكاف درختُ روی موسٰیِ عِمرانم آرزوست
زین خَلق پُرشکایتِ گریان شدم ملول
آن هایُّ هویِ نعرهٔ مستانم آرزوست
پویاترم ز بلبلُ امّا زِ رَشـک عام
گِلِمُهری بر دهانم و فغانم آرزوست
دِیّ شیخ با چراغ همی گشت گِرد شهر..؟
کـز إِنس و ديوُ دَدّ ملولمُ حيوانم آرزوست...!
گفتند یافت مِی‌ّنشود..! ماكِـجُـسّـتـه‌ ایم بَـرِ آينه يِ خاصُعآم و هر وَری!
گفت..: ((«٠آن که یافت می نشود، همآنم آرزوست٠»))
دلآرام هر چند مُفلسم به مَـهر و مِـهرّ مُـهری نپذیرم ز هر کسی عَقیق خُرد!
که آن عقیق نادر ارزانم آرزوست
پنهان ز دیده‌ها و همّه دیده‌ها از اوست
آن آشکار صنعتِ پنهانم آرزوست
خودکار من گذشت زِ هـر آرزو و زَهر آز و چِـرّ کُـكـينّ

خوشا رِزقِ جوهـراز کویُّ وَز پِ یـِـ بیمکانی اَرکانَّـماز روز
گوشم بشنید قصّهٔ ایمان و مست عهدشد
کُ نیم پیمان بِ قسم چشمه ماه؟ بر آنها نشکستن صوت ایمانم آرزوست
یک دست جام باده و یک دست زلف جَعد جغد رامیار
رقّصی چنین میانهٔ میدانم آرزوست
می‌گوید آن رباب که مردم ز انتظار
دست و کنار و زخم رَبّـانی بر پَهلُ ئِ تُرأنجم آرزوست
من هم رَباب عشقم و عشقم خالِ رُبابیست
وان لطف‌های زخمهٔ رحمانم آرزوست
باقی این غزل را ای مطرب انیس ظرف خیس جـنّ و اِنـس
زین سان همی شمار که بی لسانم آرزوست
بنمای شمس مفخّر تبریزُ رو ز شرق
آحَ نَم مَّن هدهدم حضور چشم تر آن ۳ِ پـاهِ پُـر۳ِ پـاس ُ۳لـیـّمانم آرزوست