تقصیرِ خودم نیست اگر غرقِ تو بودم

تقصیرِ خودم نیست اگر غرقِ تو بودم
یا این‌که شدی باعثِ آرامِ وجودم

تقصیرِ تو هم بود که با نازِ وجودت
گَشتی همه دنیای من و بود و نبودم

من مستِ نگاهت شدم و در تَب و تابم
تا بافته از عشقِ تو شد تارم و پودم

جز عشقِ تو در خانه‌ی دل، هیچ ندیدم
جز وصفِ رخِ ماهِ تو شعری نَسُرودم

من سیبم و تو جاذبه‌ی عشقِ زمینی
من منتظرِ جاذبه‌ی عشقِ تو بودم

دریا دلی و موج به موجَت همه امّید
در محضرِ دریای دلت شاخه‌ی رودم
گفتم که برایَت کمی از عشق بگویم
یا اینکه مراعات کنم حدّ و حدودم؟