چه غریبانه نشستم سر راهت که بیایی

چه غریبانه نشستم سر راهت که بیایی
چه غریبانه غریبانه نوشتم که کجایی؟

چه صمیمانه نوشتم که تویی ذوق زبانم
و تو انگار نه انگار که هم صحبت مایی

چه یتیمانه نشستم و نوشتم مرو یار
وتو رفتی و من و برزخ این فصل جدایی

پشت پای تو همه باورو ایمان دلم ریخت..
وقسم میخورم این صحبت خود را به خدایی

به خدایی که میان من و تو فاصله انداخت!
چه خدایی که فقط باب دلش هست جدایی؟

شاعران غربت غم بار مرا شعر کنید..
بنویسید ازاین زندگی تلخ ازاین تنهایی...