گاهی دلم ؛به اندازهی غاری که آدم هایش به جای دیگریکوچ کردهاندمی گیرد...و تنهایی مثل مورچهایروی دستم راه میرودگاهی دلم گُلی میشودکه زنبوری در آن مرده است...