فراموش نکن که تو قرار نیست همیشه حالت خوب باشد، قرار نیست
فراموش نکن که تو قرار نیست همیشه حالت خوب باشد، قرار نیست همیشه بار مشکلات عظیمی را به دوش بکشی و وانمود کنی خسته نیستی. قرار نیست بی‌حوصله‌ترین باشی و اعتراف نکنی، مجال نخواهی و در نهایتِ خستگی، در موقعیت‌های ملال‌آور بمانی و اعتراض نکنی. قرار نیست در دل مشکلات باشی و وانمود کنی همه چیز خوب است. قرار نیست لبخندهای مصنوعی بزنی و واکنش‌های مصنوعی داشته‌باشی و خشم و اندوهت را به تعویق بیندازی.
اشکالی ندارد که خسته‌ای، که غمگینی، که متنفری، که خشمگینی، که کم آورده‌ای، که احساس خوبی نداری. اشکالی ندارد که مثل همیشه نیستی و لزومی ندارد روی احساسات حقیقی‌ات سرپوش بگذاری و به چیزی که نیستی وانمود کنی. قرار نیست اندوهت را به موقع ابراز نکنی و از درون آسیب ببینی و بشکنی و همچنان لبخند بزنی. قرار نیست اگر حالت خوب نیست، اگر غمگینی، اگر شرایط روحی مساعدی نداری، احساس شرم کنی.
همانقدر که جسم آسیب می‌بیند، روان هم در معرض آسیب هست، با این تفاوت که نمی‌شود به نقطه‌‌ای اشاره کرد و حجم درد و آسیب را نشان داد و مهلت خواست. نمی‌شود زخم روان را پانسمان کرد تا ببینند و مراعات کنند و نزدیک نشوند و شکستگی و آسیب را از آن چیزی که هست بزرگ‌تر نکنند. نمی‌شود فهماند که حجم جراحت چقدر هست و الآن در چه مرحله‌ای‌ست و چقدر مانده تا بهبود.
مراعات همدیگر را بکنیم. حوالی‌مان پر است از روان‌های آسیب‌دیده و زخمی، پر از احساسات ترک برداشته و به مویی بند، پر از دیوار‌های تحملی که آجر به آجر، آنقدر بلند شده که با تلنگری، هر لحظه فرو می‌ریزد.
حواسمان بیشتر به خودمان باشد، به آن بخش از وجودمان که قابل رؤیت نیست...
اشکالی ندارد که خسته‌ای، که غمگینی، که متنفری، که خشمگینی، که کم آورده‌ای، که احساس خوبی نداری. اشکالی ندارد که مثل همیشه نیستی و لزومی ندارد روی احساسات حقیقی‌ات سرپوش بگذاری و به چیزی که نیستی وانمود کنی. قرار نیست اندوهت را به موقع ابراز نکنی و از درون آسیب ببینی و بشکنی و همچنان لبخند بزنی. قرار نیست اگر حالت خوب نیست، اگر غمگینی، اگر شرایط روحی مساعدی نداری، احساس شرم کنی.
همانقدر که جسم آسیب می‌بیند، روان هم در معرض آسیب هست، با این تفاوت که نمی‌شود به نقطه‌‌ای اشاره کرد و حجم درد و آسیب را نشان داد و مهلت خواست. نمی‌شود زخم روان را پانسمان کرد تا ببینند و مراعات کنند و نزدیک نشوند و شکستگی و آسیب را از آن چیزی که هست بزرگ‌تر نکنند. نمی‌شود فهماند که حجم جراحت چقدر هست و الآن در چه مرحله‌ای‌ست و چقدر مانده تا بهبود.
مراعات همدیگر را بکنیم. حوالی‌مان پر است از روان‌های آسیب‌دیده و زخمی، پر از احساسات ترک برداشته و به مویی بند، پر از دیوار‌های تحملی که آجر به آجر، آنقدر بلند شده که با تلنگری، هر لحظه فرو می‌ریزد.
حواسمان بیشتر به خودمان باشد، به آن بخش از وجودمان که قابل رؤیت نیست...
۱۱۳.۸k
۲۷ خرداد ۱۴۰۱
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.