جانِ عزیزتان...

جانِ عزیزتان...
یاد بگیرید تنهایی را...
یاد بگیرید که شادیتان وابسته نباشد به کسی...
آدم ها غیر قابل پیش بینی اند...
بی خبر می روند و شما را تنها می گذارند با یک دنیا خاطره...
یاد بگیرید پیش از آن که آدم ها تنهایتان بگذارند...
از تنهایی تان لذت ببرید...
باور کنید،روزی می فهمید که اصلاً مهم نیست که کسی دوستتان داشته باشد یا نه...
مهم نیست کسی مدام آنلاین بودنتان را چک کند و «صبح بخیر» و «شب بخیر» بگوید.
اصلاً می خواهم «بخیر» نشود این صبح و شب هایی که قرار است آدم های بی وفای این دنیا برایمان بخیرش کنند...
جانِ عزیزتان،
یاد بگیرید تنهایی فیلم ببینید، تنهایی بخندید،تنهایی قدم بزنید... گاهی برای خودتان نامه بنویسید و ذوق کنید از دریافت نامه خودتان... باور کنید کسی نمی گوید که دیوانه اید...
دیوانگی این است که وابسته باشید به آدم های این دنیا...
گاهی برای خودتان چای دم کنید، هدیه بخرید. خودتان را دعوت کنید به یک چای قندپهلوی عصرگاهی.
جانِ عزیزتان،
یاد بگیرید تنهایی را.
زندگی کردن به تنهایی را...
باور کنید،وفایِ «تنهایی»بسیار بیش تر است از آدم های این روزگار...
« تنهایی » تا حالا اشک کسی را در نیاورده با خاطراتش، « تنهایی » تنها نگذاشته کسی را...
از همه مهم تر این که،
«تنهایی» تا حالا کسی را نکُشته است با رفتنش.