خلق لکم من انفسکم...

و اما تنهایی؟!
و ما ادراک تنهایی؟!
تنهایی هم مثل عشق از آن واژه هایی است که این روزها زیاد به گوشم میخورد.
اما یارجان!
به گوش خوردن کجا و لمس ثانیه ثانیه این احساسِ...!!!
نه یارجان ‌!
من هنوز نتوانسته ام صفتی پیدا کنم که بتواند حق مطلبِ تنهایی را ادا کند.
چند روز قبل #شبگردبرفی از تنهایی نوشته بود و از بی پناهی و از شانه ای که نیست و از تکیه گاهی که باید! باشد...
من اما سبک نوشتنم هم مثل خودم(شاید هم مثل خودت) عجیب است و...
راستش میخواستم بنویسم کدام باید؟! کجا و چه کسی به انسان تعهد داده است که باید تکیه گاهی از جنس عشق داشته باشد؟!
بعد یادم آمد به حرفهای در گوشی خدا( و خلق لکم من انفسکم ازواجا...)
از خودمان...
تو از خودم نبودی یارجان؟!
یا من از تو نبودم؟!
اصلا از خودت بودن معنی تکیه گاه دارد؟!
پس اینهمه آدمِ تنها...؟؟؟؟
و بعد فکر میکنم شاید من باید تفسیر جدیدی بنویسم. و شاید تفسیرها اشتباه کرده اند...
شایددر این آیه نه ازواج این معنای فقهی مصطلح را دارد و نه سکونت...
حرفهای خدا که وحی منزل است... به قلب تک تک آدمها جاری میشود...
حرفهای خدا رد خور ندارد یارجان!
و من دارم فکر میکنم که شاید این آیه عاشقانه ترین آیه قرآن بوده است که فقها استفاده فقهی کرده اند...
که بد استفاده کرده اند...
نمیدانم...
من اما میدانم در میان تمام تفاسیر قرآن باید یک آدم عاشق هم باشد که عاشقانه تفسیر کند...
کسی که قلبش مرجع تک تک آیات الهی است...
کسی از جنس امام...
#الهام_جعفری
#ممنوعه
#آقاجان_بیا_تا_برایت_بگویم_چه_اندازه_تنهایی_من_بزرگ_است
#اینجوریاس
#تنهایی_اصلا_هم_شیک_تر_نیست
#جمعه_های_دلتنگی