🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹

🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹
#آیه_های_جنون
#قسمت_سی_و_یکم

یڪ لحظہ دست و پایم را گم میڪنم!
چہ حرفے با من دارد؟! میخواهد بگوید "دست از سرِ هادیِ من بردار؟!"
میگویم هادے ات پیشڪش! مالڪیت ها برایِ تو،هادیِ تو بماند.
خودم را براے محڪم جواب دادن حاضر میڪنم،همانطور ڪہ بہ سمتش برمیگردم میگویم:با منید؟!
دستش را از روے شانہ ام برمیدارد،قدش هفت هشت سانت از من بلندتر است،یعنے من قد ڪوتاهم؟!
اصلا چرا بہ این چیزها فڪر میڪنم!
چشمانِ جادویے اش را بہ صورتم مے دوزد و مهربان میگوید:سلام!
هم زمان با سلام گفتنش هادے سرش را بلند میڪند،میخواهد چیزے بگوید ڪہ با دیدنِ من چشمانش تا آخرین حدِ ممڪن باز میشوند!
از دیدنم جاخوردہ!
دوییدن خون زیر پوستِ صورتش را حس میڪنم!
من از او بدتر!
مثلِ خنگ ها بہ چشمانش زل زدہ ام!
شبِِ چشمانش را در قهوہ ے چشمانم حل میڪنم...
شاید هم او مرا بہ آسمانِ تیرہ ے چشمانش مے ڪشاند...
سریع بہ خودش مے آید،همانطور ڪہ نگاهش را از من میگیرد میگوید:نازنین!
نازنین بدون توجہ رو بہ من میگوید:ببخشید!
سپس رمانے ڪہ در دست دارم را نشان میدهد و اضافہ میڪند:من جلدِ اول این رمانو دارم! دنبال جلد دومش بودم ڪہ دیدم آخریشو شما برداشتید! حتما الان لازمش دارید؟
گیج نگاهش میڪنم،فقط براے همین صدایم زدہ؟!
انقدر حواسم پرت شدہ ڪہ اشتباهے جلد دوم ڪتاب را برداشتم.
مثل دفعہ ے قبل آرایش زیادے ندارد،ڪمے ڪرم پودر و یڪ خطِ چشم سادہ!
لب باز میڪنم ڪہ هادے سریع ڪنارش مے ایستد و آرام میگوید:زشتہ!
نازنین دلبرانہ نگاهش را میان هادے و من مے چرخاند:ڪار بدے ڪردم؟!
سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم.
هادے مدام پنجہ ے پایش را بالا و پایین میبرد،عصبے شدہ!
توقع داشتم سلام ڪند،اما انگار نہ انگار ڪہ مرا مے شناسد!
غرورم را حفظ میڪنم،هربار عجول تر میشوم براے دور شدن از این پسر.
جدے میگویم:متاسفم ولے لازمش دارم!
جلد دوم ڪتاب بہ دردم نمیخورد اما لجبازے میڪنم با او!
نمیخواهم جلویشان وا بدهم،احساس میڪنم باید براے غرور و شخصیتم جلوے این ها بجنگم.
نازنین لبخندش را عمیق تر میڪند و میگوید:باشہ! ببخشید!
اخم ریزے میان ابروانم جاے میدهم و آرام لب میزنم:خواهش میڪنم!
سپس بدون اینڪہ منتظر بمانم روے برمیگردانم.
صدایے در ذهنم مدام میگوید:این رفتار از تو بعید بود آیہ!
صداے عصبے هادے بہ گوشم میرسد:این ڪارا یعنے چے؟! مگہ تو بچہ اے؟!
_مگہ چے شدہ هادے؟! یہ سوال پرسیدم!
جلوے میز چوبے میرسم،پسرے ڪہ پشت میز نشستہ مشغول ڪتاب خواندن است‌.
_ببخشید آقا!
سریع سرش را بلند میڪند،همانطور ڪہ ڪتاب را میبندد میگوید:در خدمتم.
ڪتاب ها را روے میز میگذارم:میشہ اینا رو حساب ڪنید؟
سرے تڪان میدهد و ڪتاب ها را برمیدارد.
صدایے از هادے و نازنین بہ گوشم نمیخورد،ڪنجڪاوم چہ شد!
یعنے دعوایشان شدہ؟!
چرا نگفت من همان دخترم!
_هفتاد و دو تومن!
صداے فروشندہ بہ افڪارم خاتمہ میدهد،پول ڪتاب ها را حساب میڪنم و سریع از ڪتاب فروشے خارج میشوم.
بے اختیار از پشتِ شیشہ داخل را نگاہ میڪنم.
هادے جدے بہ ڪتاب ها خیرہ شدہ،نازنین با شیطنت مدام سعے دارد بخندانش!
چند لحظہ بعد،صورتش را بہ سمت من برمیگرداند.
نمیدانم نازے چہ در گوشش میگوید ڪہ لبخند میزند!
شیرین تر از عسل!
بدون اینڪہ چشم از من بردارد...
و باز این جملہ در ذهنم تڪرار میشود،چہ سر خوش است؛آن ڪہ #تو را دارد...
✍ 🏻 نویسنده:لیلے سلطانے
👈 🏻 ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ مورد رضایت است👉 🏻

♥ ️دست ما نیست فقط تجربہ ثابت ڪردہ

زندگے ڪردن بے عشق،ادا اطوار است♥ ️
#علے_صفرے