لبت مرا به غزل های نوجوانی برد

لبت مرا به غزل‌های نوجوانی برد
به عشق‌های زمينی آسمانی برد
کسی که آتش بی‌مهری‌اش مرا سوزاند
چه شد که باز دل از من به مهربانی برد؟
به زنده بودن من نام زندگی مگذار
که این غریب فقط رنج زندگانی برد
چه زود پیر شدیم و چه دیر فهمیدیم
که عشق هرچه ز ما برد ناگهانی برد