باورش سخت است

باورش سخت است
فکر کردن به این جمله:
 تا وقتی که
حالش را نپرسی
سراغش را نگیری،
پیامی ندهی،
زنگی نزنی،
از تو یادی نخواهد کرد
و سراغت را نخواهد گرفت...!
اینکه همیشه به یادشان باشی تا یادت کنند، سخت است.
اینکه همیشه باید اول «تو» پیشقدم شوی و پیامی بدهی،بپرسی:
 _کجایی؟
_خوبی؟
_نیستی؟
و تو در این زمان بیشتر از همیشه احساس تنهایی خواهی کرد!
و وقتی که بخواهی مثال خودشان با خودشان، رفتار کنی،
 لقب «بی معرفت» سنجاق لباست می شود...
تو به اندازه‌ی تنهایی من
خوش‌بختی...

من به اندازه‌ی زیبایی تو
غمگینم…