دنیای موازی من

سلام یارجان!
دلم هوایت را کرده...
آدم شاید بتواند دوری را یکطوری تاب بیاورد...
اما
امان از بیخبری...
این روزهای نبودنت بارها و بارها برایت نامه نوشته ام...
نامه هایی که هرگز نخواهی خواند...
و احساسی که پشت سطرهای زمخت کاغذ دفن میشود...
تو هرگز نخواهی نفهمید من چندبار با تصور خنده هایت، خندیده ام...
با یادآوری چشمهای بارانی ات گریسته ام...
با دردهایت درد کشیده ام و با شادیهایت سجده شکر به جا آورده ام...
یارجان!
تو هرگز نخواهی دانست من با تصور دنیای تو، دنیایی به موازات دنیای بقیه ساخته ام...
و در آن دنیا با تو قدم زده ام...
با تو دویده ام...
با تو ایستاده ام...
خندیده ام...
گریسته ام...
من در دنیای موازی خودم ساخته، موقع شادیها دستهایت را گرفته ام و بوسیده ام...
هنگامه ترس و ناامیدی جرعه جرعه امید در گوشهایت زمزمه کرده ام...
و زمان غمهایت در آغوشت گرفته ام بدون حتی یک واژه اضافی...
اما یارجان!
من حتی در دنیای موازی هم تو را نداشته ام...
من در دنیای موازی هم تنهایم...
و تنهایی هایم را پشت لبخندهایم مخفی میکنم تا بار نشوم روی شانه هایت...
در دنیای موازی هم تو مرا داری و من نه...
#الهام_جعفری
#ممنوعه
#به_وقت_دلتنگی
پ.نوشت:
جزو معدود نوشته هاییم هست که باهاش خیلی گریه کردم