گر طبیبانه نداری تو سر تسکینی

گر طبیبانه نداری تو سرِ تسکینی
ازچه ای ماه به بالین منِ مسکینی
من هم از جنس غم آلود توام باور کن
تو پیِ مهری و من در پیِ مهرآیینی
درخور خیل خیال تو که تا دیده شود
از گلِ گریه ی خود بسته امش آذینی
غم نان ارچه غمی تلخ و کشنده ست ولی
چون غمِ عشقِ توام نیست غم سنگینی
ترسم ای چشمه مهتاب که تیره بشوی
با فرو شستنِ اینگونه غم دیرینی
مگر ای ماه تو را نیمه ی پنهانم من
که چنین زل زده در چشم من غمگینی
مثل فرهاد چرا تیشه به ریشه نزنم
که نچیدم ز تو یک خاطره شیرینی
دل من هیچ نیاید که کنم نفرینت
گرچه ای گل به خدا مستحقِ نفرینی