دنیا دقیقا وامیسته

دنیا دقیقا وامیسته
تا همین که آدم ها رسیدن به جاهای خوب زندگیشون ،
رسیدن به خوشی ها و قه قهه های از ته دلشون ،
بهشون پوزخند بزنه ...
همون لحظه یه برنامه بچینه و
حال ما ها رو بد کنه ...
اون خوشی ها رو کوفتمون کنه ...
وقتی میشینیم و
یه برنامه بلند مدت میچینیم
واسه خودمون ،
دنیا از خنده پخش زمین میشه ...
مسخره مون میکنه ...
ما آدما ...
ما آدمای بیچاره ی از همه جا بی خبر ،
چطور واسه زندگی و آینده مون برنامه میچینیم ،
توی دنیایی که
اندازه یه صبح تا شب
به آینده اعتمادی نیست...