بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
پاسخ قسمت دوم :
ج) - پس، گریه ما، به خاطر نگرانی از آخرت کسی نیست که بگوییم خوب حالا که مطمئن شدیم عاقبت به خیر شدهاند و جایگاهشان خوب است، پس دیگر گریه لزومی ندارد!
گریه، بروز و ظهور حال و حالت غالب شده بر دل است که از شدت توجه دل به آن ایجاد میشود. لذا یا از خوف است و یا از شوق؛ و هر دو نیز از منبع محبت که نقطه مقابلش بغض است نشأت میگیرد. خواه حبّ الله باشد و خواه حبّ الدنیا. خواه از خوف الله باشد یا از خوف دنیا، خواه از شوق او باشد یا شوق دنیا.
پس، این حالت میان تمامی انسانها عمومیت دارد. اگر بین کسی با محبوبش فراقی حاصل شود، ممکن است هر گاه به یاد او میافتد، گریه کند و یا اگر ذکری از او به میان آید یاخبر ومژده وصالی برسد نیز گریه کند.
بسیاری را در خارج از کشور دیده یا میشناسیم که از شدت محبت و فراق وطن، هر گاه نام ایران به میان میآید، گریه میکنند و اشکی میریزند و دیگر نمیگویند که از قدمت ایران نزدیک به 7000 سال میگذرد، یا ایران که در جای خودش با صلابت تمام هست، پس ما چرا گریه کنیم؟!
همین طور بسیاری وقتی یادی از مکه، مدینه، نجف، کربلا یا مشهد می کنند، اشک فراق و شوق در چشمانشان حلقه میزند.
بسیاری را میشناسیم یا دیدهایم که به یک آثار باستانی یا قطعهای قدیمی (عتیقه) یا جاذبههای طبیعی آن قدر علاقه دارند که وقتی آنها را میبینند و یا از آنها دور میشوند گریه میکنند و هیچ نمی گویند که این طبیعت چند صد میلیون سال پیش به وجود آمده است! علاقمند به تاریخ و ایران، مقابل ستون های سنگی تخت جمشید می ایستد و گریه کنان میگوید: این ستون ها با آدم حرف میزنند! و اصلاً نمیگوید که اولاً اینها سنگ هستند و ثانیاً چند هزار سال پیش ساخته شدند! اما میپرسد: چرا باید در مصیبت امام حسین (ع) گریه گرد؟
بسیار دیدهایم که وقتی خبر صدور ویزای یا اقامت در امریکا، کانادا، انگلیس و برای مشتاق و طالبش میرسد، از شوق وصال گریه میکند و یا اگر خبر عدم موافقت برسد، از فراق حاصل شده با محبوب اشک میریزد. اما در مورد گریه بر امام حسین (ع) اشکال و شبهه میکند و حتی گاهی استهزاء.
پس، گریه از محبّت است که پس از معرفت - شناخت حاصل میگردد و هر دلی محبوبی دارد؛تفاوت فقط در محبوب هاست. چنان چه خداوند متعال در خصوص بندگانش فرمود: وَمِنَ النَّاسِ مَن يَتَّخِذُ مِن دُونِ اللّهِ أَندَادًا يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللّهِ وَالَّذِينَ آمَنُواْ أَشَدُّ حُبًّا لِّلّهِ ...(ادامه دارد...)
پاسخ قسمت دوم :
ج) - پس، گریه ما، به خاطر نگرانی از آخرت کسی نیست که بگوییم خوب حالا که مطمئن شدیم عاقبت به خیر شدهاند و جایگاهشان خوب است، پس دیگر گریه لزومی ندارد!
گریه، بروز و ظهور حال و حالت غالب شده بر دل است که از شدت توجه دل به آن ایجاد میشود. لذا یا از خوف است و یا از شوق؛ و هر دو نیز از منبع محبت که نقطه مقابلش بغض است نشأت میگیرد. خواه حبّ الله باشد و خواه حبّ الدنیا. خواه از خوف الله باشد یا از خوف دنیا، خواه از شوق او باشد یا شوق دنیا.
پس، این حالت میان تمامی انسانها عمومیت دارد. اگر بین کسی با محبوبش فراقی حاصل شود، ممکن است هر گاه به یاد او میافتد، گریه کند و یا اگر ذکری از او به میان آید یاخبر ومژده وصالی برسد نیز گریه کند.
بسیاری را در خارج از کشور دیده یا میشناسیم که از شدت محبت و فراق وطن، هر گاه نام ایران به میان میآید، گریه میکنند و اشکی میریزند و دیگر نمیگویند که از قدمت ایران نزدیک به 7000 سال میگذرد، یا ایران که در جای خودش با صلابت تمام هست، پس ما چرا گریه کنیم؟!
همین طور بسیاری وقتی یادی از مکه، مدینه، نجف، کربلا یا مشهد می کنند، اشک فراق و شوق در چشمانشان حلقه میزند.
بسیاری را میشناسیم یا دیدهایم که به یک آثار باستانی یا قطعهای قدیمی (عتیقه) یا جاذبههای طبیعی آن قدر علاقه دارند که وقتی آنها را میبینند و یا از آنها دور میشوند گریه میکنند و هیچ نمی گویند که این طبیعت چند صد میلیون سال پیش به وجود آمده است! علاقمند به تاریخ و ایران، مقابل ستون های سنگی تخت جمشید می ایستد و گریه کنان میگوید: این ستون ها با آدم حرف میزنند! و اصلاً نمیگوید که اولاً اینها سنگ هستند و ثانیاً چند هزار سال پیش ساخته شدند! اما میپرسد: چرا باید در مصیبت امام حسین (ع) گریه گرد؟
بسیار دیدهایم که وقتی خبر صدور ویزای یا اقامت در امریکا، کانادا، انگلیس و برای مشتاق و طالبش میرسد، از شوق وصال گریه میکند و یا اگر خبر عدم موافقت برسد، از فراق حاصل شده با محبوب اشک میریزد. اما در مورد گریه بر امام حسین (ع) اشکال و شبهه میکند و حتی گاهی استهزاء.
پس، گریه از محبّت است که پس از معرفت - شناخت حاصل میگردد و هر دلی محبوبی دارد؛تفاوت فقط در محبوب هاست. چنان چه خداوند متعال در خصوص بندگانش فرمود: وَمِنَ النَّاسِ مَن يَتَّخِذُ مِن دُونِ اللّهِ أَندَادًا يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللّهِ وَالَّذِينَ آمَنُواْ أَشَدُّ حُبًّا لِّلّهِ ...(ادامه دارد...)
۷۹۰
۱۰ مرداد ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.