بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
پاسخ قسمت اول :
این شبهه البته با جملات متفاوت به ویژه دردهه اول محرم وپس از آن بسیار شایع شده است و بارها نیز پاسخها درج شده است. شبهاتی چون: مگر به شهادت نرسیدند، چرا گریه کنیم؟ مگر به بهشت نرفتند،پس چرا گریه کنیم، چرابر مصیبت 1400 سال پیش گریه کنیم و ...؟!
الف) - دقت شود که مگر ما برای عاقبت آنها گریه میکنیم که بگوییم حال که علم و یقین داریم آنها مصداق - ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً - بوده و در مقام محمود، فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِندَ مَلِيكٍ مُّقْتَدِرٍ - و بهشت جای گرفتند، دیگر غصه خوردن یا گریه گردن جا و مفهومی نداشته باشد؟
با این حساب فقط باید در فقدان اهل جهنم مثل یزید و شمر یا دست کم مشکوکین به عاقبت به خیری گریه کرد! مگر حضرت رسول اکرم (ص) که بر شهادت سیدالشهداء حمزه (ع) یا در سوگ فرزندشان ابراهیم (ع) گریه می کردند، یا حضرت رسول اکرم (ص)، امیرالمؤمنین (ع) و فاطمه زهراء (ع) که قبل از واقعه کربلا رحلت نمودند، ولی بر مصیب کربلا و شهادت فرزندشان گریه میکردند، از عاقبت آنان نگران بودند.
ب) - شناخت ما راجع به بهشت نیز زیاد کامل و بعضاً صحیح نیست. ما گمان میکنیم که بهشت یعنی همان مکانی که سبز و خرّم است، نهر شیر و عسل دارد و از کاخها، حور، قلمان و ولدانٌ مخلدون برخوردار است! و حال آن که اینها همه پذیرایی تَن در بهشت است و نه پذیرایی روح است و نه خود بهشت. حضرت رسول اعظم (ص) در پاسخ کسی که از بهشت سؤال نموده بود فرمود: اَنَا الجَنّة، یعنی بهشت من هستم.
آری بهشت، محل زیارت و لقای اتمّ اسمای حسنای الهی است که در انسان کامل (حضرت محمّد مصطفی صلی الله علیه و آله) تجلی یافته است و از این روست که اول کسی که وارد بهشت می شود، نزدیک ترین کس به او، یعنی وجود مبارک حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب(ع) است و حوض کوثر، وجود مبارک دخترش حضرت فاطمه علیها السلام است و ساقیان کوثر و نیز شفیعان بهشت اولاد او (ع) هستند.
بگذریم، قصد از این مختصر آن بود که بدانیم امامان و از جمله امام حسین (ع) به بهشت نمی روند، بلکه خود بهشت هستند و نعمات بهشتی نیز تجلی آنها و پذیراییشان از محبّین و محبوبین الله جل جلاله و اهل عصمت (ع) می باشد. وگرنه باغ، قصر، نهر شیر و عسل یا حور و قلمان، ممکن است پاداشی برای عمل امثال بنده باشند، اما پاداشی برای آن حضرات نیستند. پاداش آنها لقاء الله است. بلکه بهشت جایگاه مناسب برای حضور آن مقامات والا و سایر مؤمنین است.(ادامه دارد...)
پاسخ قسمت اول :
این شبهه البته با جملات متفاوت به ویژه دردهه اول محرم وپس از آن بسیار شایع شده است و بارها نیز پاسخها درج شده است. شبهاتی چون: مگر به شهادت نرسیدند، چرا گریه کنیم؟ مگر به بهشت نرفتند،پس چرا گریه کنیم، چرابر مصیبت 1400 سال پیش گریه کنیم و ...؟!
الف) - دقت شود که مگر ما برای عاقبت آنها گریه میکنیم که بگوییم حال که علم و یقین داریم آنها مصداق - ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً - بوده و در مقام محمود، فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِندَ مَلِيكٍ مُّقْتَدِرٍ - و بهشت جای گرفتند، دیگر غصه خوردن یا گریه گردن جا و مفهومی نداشته باشد؟
با این حساب فقط باید در فقدان اهل جهنم مثل یزید و شمر یا دست کم مشکوکین به عاقبت به خیری گریه کرد! مگر حضرت رسول اکرم (ص) که بر شهادت سیدالشهداء حمزه (ع) یا در سوگ فرزندشان ابراهیم (ع) گریه می کردند، یا حضرت رسول اکرم (ص)، امیرالمؤمنین (ع) و فاطمه زهراء (ع) که قبل از واقعه کربلا رحلت نمودند، ولی بر مصیب کربلا و شهادت فرزندشان گریه میکردند، از عاقبت آنان نگران بودند.
ب) - شناخت ما راجع به بهشت نیز زیاد کامل و بعضاً صحیح نیست. ما گمان میکنیم که بهشت یعنی همان مکانی که سبز و خرّم است، نهر شیر و عسل دارد و از کاخها، حور، قلمان و ولدانٌ مخلدون برخوردار است! و حال آن که اینها همه پذیرایی تَن در بهشت است و نه پذیرایی روح است و نه خود بهشت. حضرت رسول اعظم (ص) در پاسخ کسی که از بهشت سؤال نموده بود فرمود: اَنَا الجَنّة، یعنی بهشت من هستم.
آری بهشت، محل زیارت و لقای اتمّ اسمای حسنای الهی است که در انسان کامل (حضرت محمّد مصطفی صلی الله علیه و آله) تجلی یافته است و از این روست که اول کسی که وارد بهشت می شود، نزدیک ترین کس به او، یعنی وجود مبارک حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب(ع) است و حوض کوثر، وجود مبارک دخترش حضرت فاطمه علیها السلام است و ساقیان کوثر و نیز شفیعان بهشت اولاد او (ع) هستند.
بگذریم، قصد از این مختصر آن بود که بدانیم امامان و از جمله امام حسین (ع) به بهشت نمی روند، بلکه خود بهشت هستند و نعمات بهشتی نیز تجلی آنها و پذیراییشان از محبّین و محبوبین الله جل جلاله و اهل عصمت (ع) می باشد. وگرنه باغ، قصر، نهر شیر و عسل یا حور و قلمان، ممکن است پاداشی برای عمل امثال بنده باشند، اما پاداشی برای آن حضرات نیستند. پاداش آنها لقاء الله است. بلکه بهشت جایگاه مناسب برای حضور آن مقامات والا و سایر مؤمنین است.(ادامه دارد...)
۱.۲k
۱۰ مرداد ۱۴۰۳
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.