کوروش دورکی

آقای "کوروش دورکی بختیاری" شاعر لر، از طایفه‌ی بامدی دورکی هفت‌لنگ، زاده‌ی سال ۱۳۶۳ خورشیدی، در مسجد سلیمان و اکنون ساکن شاهین‌شهر اصفهان است.

وی دیپلم ریاضی دارد و شعر پارسی و بختیاری کهن می‌نویسد، بدون بهره از واژگان بیگانه‌ی عربی، مغولی، ترکی و... و تاکنون نزدیک به بیست سال است که در باب واژگان کهن تحقیق می‌کند، همراه با واژه‌یابی و واژه‌سازی.


▪نمونه‌ی شعر بختیاری:
(۱)
[بَر دَرِ غم]
بَر دَرِ غَم کِرده نَکُم، روز و شَوا تار و تَکُم
زَیده خُدا به گیلَکُم، وا یَه تَوَر، زِی که چَکُم
چیر اِزَنه هَرسِ پَرُم ری به گُلُم، لُهده وَرُم
وَیدِ لِفَو به ری سَرُم، بَرف و چُمِس زَیدِ دَکُم
خَردُمِ تیر اَز هَمه کَس، خَشی زِ دِل رَهدِ به پَس
غَم به دِلُم نیکُنه بَس، واره خُدا ری هَرَکُم
جورِ زِمِستون به گَهُم، به جِنگِ روز اَورِ شَهُم
وَختِ بَهار اَر تی رَهُم، زیوَشِ تهله گیلَکُم
کیک و چِرُم شَنگ اِزَنه، غَم به دِلُم چَنگ اِزَنه
کَوگِ دَری بَنگ اِزَنه، تی پِرِ ری به دَفَکُم
گِنگِلِ اندوهِ زَمون، وَستِ به رَه ری دِل و جون
خَرده تَنُم خَوه گِمون، پوکِ سِتَم زِی تَرَکُم
وَندِنِ تَش به دِلِ خَش، بَختِ خَشُم کِردِنِ رَش
مَل زَنه هَرسُم سَرِ تَش، جِوِند و پِستِ کَلَکُم
وا مو کَجه هیلِ خُدا، مَست و خَشی کِردِ جُدا
شیلِ غَمین کِرده سِدا، تا زِ خَشی دِل بِتَکُم
جورِ اَوُل تَش به تَنُم، دِل زِ خُدا وا بِکَنُم‌
وا دِلِ به او بِزَنُم، بَختِ بَدُم چی پوکَکُم
چَنده کَشُم دَرد و اَراز، اِی گُلِ وا ناز و گُلاز
دَردِ دِلُم داره پِراز، اَو به سَرُم، رَه پَرَکُم
پَرتَو و نا رَه زِ دِلُم، مُرده خُدا رَه زِ کِلُم
دُنگُلِ جون کِرده وِلُم، بَردَرِ غَم کِرده نَکُم.


(۲)
[یَگِری] 
وُریسه گَوگَرینه کِرچِنیدِن
پَر و بالِ بَوونه تِردِنیدِن
بِدین دَستا به یَک تا مَندِ زَهله
مَیَر نَیدین دَدونه پَل بُریدِن
...
دِرَخته واره لُر، وَسته چَکِسته
بَهارِس چِر، بُهونِس وُرتَکِسته
زَوونه لُر زِ ویرِس رَهده اِی داد
گُلِ باوینه بی اَو مُولَهِسته
...
به کُهساره لُرون سَوزی نَمَنده
زِ کار و گِهرِ لُر نیتی نَکَنده
لَچَک مَینا نَدونِن چِنه چوغا
پِزاره ری لَوِه لُر، مُرده هَنده
...
اَبیده کَلگَه و جا هونه ویرون
وُرستین وا یَگِری، زادِ شیرون
بَسه هَرچه سِتَم دیدین زِ ناکَس
اَیَر که لُر نَبو نیمَهنِ ایرون
◇
ریسمانِ برادری را با زیرِ سنگ قرار دادن پاره کردند
پر و بالِ پدر  را سوزاندند
بدهید دست‌ها به هم تا شجاعت و جرات مانده
مگر ندیدید موهای خواهر را بریدند
...
درختِ سرزمینِ لر افتاده و از دو نیم شده
بهارش شیون و سیاه چادرش جر خورده پاره شده
زبانِ لری رفته از یادش ای داد
گلِ بابونه از بی‌آبی پژمرده شده
...
به کوهستانِ لرها سرسبزی نمانده
مشکل و گره در کارِ لرها را کسی حل و رفع و باز نمی‌کند.
لچک مینای زنان نمی‌دانند که چیست چوغای مردان
زمزمه‌یِ اندوهناک روی لبِ لر است، مرده خنده.
...
شده کاخ و جایگاهه خانه ویرانه
بلند شوید با همبستگی ای زاده شده از شیران
بس است هرچه ستم دیدید از ناکَس‌
اگر که لر نباشد، ایرانی نمی‌ماند.



گردآوری و نگارش:
#لیلا_طیبی (رها)