گاه تنهایی، صورتش را به پس پنجره می چسبانید.

گاه تنهایی، صورتش را به پس پنجره می‌چسبانید.
شوق می‌آمد، دست در گردن حس می‌انداخت.
فکر، بازی می‌کرد.

سهراب سپهری