لبخندت را به چشمانم بیاویز

لبخندت را به چشمانم بیاویز!
نفس هایت را بر دهانم بریز!
از حجم گیاهان روییده بر اندامت
تنم را سبز کن!
بر شنزار انگشتانم ترانه بریز
ساحل گیسویم را به شوق سر انگشتانت،
به دارِ کوتاهی گره بزن!
مدّت هاست، که زمین
برای صلیب های پیامبری چون تو
بر اعجاز مریم های نشسته
بر گلبرگ های تنم، بوسه ای کم دارد ...🌹🌹