جهانِ من از گریه ات خیس باران تو با سقف کاشانه ی من چه کردی تا که بودیم نبودیم کسی کشت مارا غم بی همنفسی تاکه رفتیم همه یار شدند خفته ایم وهمه بیدارشدند قدرآیینه بدانیم چوهست نه در آنوقت که افتادوشکست
دیدگاه ها (۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.