یه شبایی هرکاری میکنی نمیتونی راهتو پیدا کنی ،

یه شبایی هرکاری میکنی نمیتونی راهتو پیدا کنی ،
خودتو پیدا کنی ،
جای واقعی تو ،توی قلب عادما پیدا کنی ؛
انگار که بهت یه کاغذ دادن و روش یه عدد نوشته و تو در به در توی یه راهرویِ سیاه با شماره های نامعلوم و شکل هم دنبال یه در با کد مشخص میگردی تا درو باز کنی و ببینی خودت نشستی روی صندلی داری به دیوار نگاه میکنی
بعد بری توی اتاق و خودتو از پشت بغل کنی و دستتو بکنی تو قلب پلاستیکیِ الکیت و درش بیاری پرتش کنی ته ته اقیانوسی که بوی مرده میده
یه اقیانوسی که بجای ماهی توش پره قبره
قبر عادمایی که یروز توی زندگیت
توی قلبت
توی دنیات
یا حتا توی اسمت یه کاناپه داشتن و روش لم داده بودن ؛
ولی توی اون راهرو همه چیز یه توهمه و هربار با لمس خود واقعیت برمیگردی سر جای اولت
همون کویر سیاه و سرد
اونجا دیگه نه خود واقعیتو داری نه خود الکیت
اونجا دیگه هیچی نداری
هیچی
ولی اون شبایی که من دارم ازش حرف میزنم نه میری توی راهرو نه توی کویر داری به آسمون نگاه میکنی و نه خودتو جلوی ماه پهن کردی تا اشکات خشک بشن ، نه
تو یه جایی بین این دوتا معلق موندی
یه جایی بین آسمون بی رنگ و زمین بدون خاک ؛

#دزیره_اعتمادنیا


بعضی از نویسنده ها زیادی خوب مینویسن ولی ..
زیادیه زیادی..