حکم تقدیر چنین است که دیوانه شوم

حکم تقـدیر چنیـن است که دیوانه شوم
بـه دل شعـله بسـوزم ز تـو پـروانـه شوم

بـزنـم می ز غمت هر شبی و مست کنـم
بـروم گـوشـه نشیـن دل میخانـه شـوم

گشته تقـدیر کـه در تاری و تنهایی شب
تـو نبـاشی و فقط همـدم پیمـانـه شوم

بیستون نـه، بـزنـم تیشه دگر ریشهٔ خود
همچو فرهـاد شوم قصـه و افسـانه شوم

قسمتـم بـوده کـه سرخوده شوم از مردم
بعـد تـو دلزده و بـا همـه بیگانـه شـوم

مصلحت بوده که هستی به نگاهت بازم
صـاحب اشک و غـم و آه غریبـانـه شـوم

حق من بـوده که تـو سـاده فریبم بدهی
خـام آن صـورت پـر مکر و فریبانـه شوم

کاخ آبـاد دلـم گشته خراب ، تقـدیر است
قسمت این است که من ساکن ویرانه شوم