در این دنیا هیچکس به من نگفت بمان

در این دنیا هیچکس به من نگفت بمان...
ولی من ماندم ..
ماندم و تکیه گاهی شدم ...
برای خستگی دیگران....
حالا خیلی خسته ام خیلی زیاد. . .
خسته با چشم هایی که دیگر اشک هم نمی ریزد ...
تنها می دانم ...
باید تا همیشه آغوشی باشم برای دیگران ...
بی آنکه کسی مرا در آغوش بگیرد. . .
همه چیز می گذرد:
فصل ها برف ها باران ها
من اما همچنان ایستاده ام ....
چون پرنده ای که بال هایش شکسته است....
دیگر چه فرقی می کند که بخواهم بروم یا بمانم؟