مشکلات من

‍ گروهی از بزرگانِ کوچک ما گفته‌اند : جمیعِ مسائلِ تحمّل‌ناپذیر ،حتّی جدّی ترین مصایب بشری ،در یکنواختی و تکرار، رنگ می بازند؛ و انسان، به مصیبت ،خو می کند ،و به درد، به غم، به شکست ،به گریستن، و حتّی به مرگِ نارَوا..
امّا سه هزار سال تاریخِ زنده یی که در پیشِ چشم داریم _البتّه اگر سر به عقب برگردانیم_ ورق به ورق، سطر به سطر، واژه به واژه به ما نشان می‌دهد که چنین نیست .
انسان ،در متنِ سنگین ترین مصیبت ها ،بیشترین فشارها، دارو ناپذیرترین دردمندی ها ،فقط تظاهر می‌کند به اینکه تکرار و تداومِ در امتدادِ زمانی طولانی ،سُرخی تندِ دراُفتادن را از میان بُرده و بی رنگ کرده است ؛ و آدمیزاد چنان خوب تظاهر می‌کند به وادادگی و تسلیم شدگی و تن سپردگی ،که حتّی خود نیز باور می کند که دیگر هیچ، هیچ ،هیچ امیدی نیست؛
که البتّه هست ، که به شدّت هم هست ،که یک لحظه هم نبوده که نباشد...

"ما
دردمندانِ صبوری هستیم
باش تا کاسه ی نازک ِتنِ صبر
بشکند زیر فشار..."

📘 #تکثیر_تاسف_انگیز_پدربزرگ
🖌 #نادر_ابراهیمی