حیران تو گردند آن کس که بدیدت

حیران تو گردند آن کس که بدیدت
آن دم چو برفتی صد بار شهیدت
میسوزم و نالم چون آتش نمرود
باز آی گلستان بر داغ عبیدت
ای طاق ثریا طاقت به نماندست