مرا بگذار با دردم که از دنیا گذر کردم

مرا بگذار با دردم ، که از دنیا گذر کردم
کبوترهای شعرم را ببین بی بال وپر کردم

برو هرجاکه می خواهی خدا یار و نگهدارت
که خاک کوچه ی دل را به لطف اشک تر کردم

دلم دنبال تو اما دل تو جای دیگر بود
برای دلخوشی هایت خودم را کور و کر کردم!
تورا پیوسته در محراب جانم می پرستیدم
اگر که کافرم خواندند و احساس خطر کردم

چه احساس عجیبی در میان خاطراتت هست !
چگونه روز وشبهارا به امید توسر کردم!? رها کردم ترا اما دلم با ترس می گوید
به شوق دیدنت شاید شبی عزم سفر کردم ... ‌ ‌