آدم های صبور یه خصوصیت عجیب دارن...

آدم های صبور یه خصوصیت عجیب دارن...
بی نهایت لبخند میزنن...
این لبخند شاید تو نگاه اول حس گذشت بده...
اینکه، هر زخمی زدی،
هرچیزی که گفتی فدای سرت...
من فراموش میکنم،
ولی آدم های صبور
هیچوقت هیچ چیزی رو فراموش نمیکنن...
زخمارو می شمارن...
حرفارو مرور میکنن و همچنان لبخند میزنن...
یه روز که صبوری دیگه جواب نداد،
با همون لبخند تو یه چشم به هم زدن
برای همیشه فراموشت میکنن...
انگار که هیچوقت تو زندگیشون نبودی...
آدم های صبور تا یه جایی میگن فدای سرت...