نمی دانم

نمی دانم
اینجا در کُنج تنهایی من
خاطرات هایت
حرف هایت
خنده هایت
از من چه می خواهند؟!
.
مدام از این گوش به آن گوش
حرف های تو را رد و بدل می کنند.
روز و شب حواسشان به من است.
شاید این هم رسم عاشقی است!!

آن زمان که نیاز داشتمت نبودی
و این انصاف است؟
حال که خود نیستی
خاطرات و یادت
من را عذاب دهند؟!

به راستی این هم از الطاف عاشقی است؟!!
.
بعضی وقتها با خود می گویم
یاد و خاطره آدم ها
چقدر مهربان تر از خود آنهاست!

ای کاش کمی از فهم و درک و شعور خاطرات یاد می گرفتیم....
که اهل رفتن نیستن و تجسمی هستن!
خیلی بهتر از خالق خود!!

راستی اینها تنها حرف دلم بود!
من و یاد و خاطره تو یهوئی....