برق خونه چرا روشنه!!!!!من که دیشب وقتی از خونه اومدم بیرو

برق خونه چرا روشنه!!!!!من که دیشب وقتی از خونه اومدم بیرون برقارو خاموش کردم...
نکنه..........

✨ #مـنـو_بـہ_یـادت_بـیــار
✍ مـریـم سـرخـه اے

🌹 قسـمـت پانزدهم


سوار تاکسی شدم...
دلم میخواست برم خونه ی خودم...
همون خونه ی متروکه...بدون زندگی...بدون مرد و بدون زنی...
دلم میخواد وقتایی که دلم می گیره برم اونجا...تا آروم شم...
پاتوق تنهاییای من...

دقایقی بعد روبه روی ساختمان ایستاده بودم نفس عمیقی کشیدم...
هوا کمی تاریک شده بود...
سرم را بالا بردم و به پنجره ی خانه مان نگاهی انداختم...
ناگهان سرم داغ شد...یک لحظه شوک عجیبی بهم وارد شد...
-برق خونه چرا روشنه!!!!!من که دیشب وقتی از خونه اومدم بیرون برقارو خاموش کردم...
نکنه...
نه...من برقارو خاموش کردم...پس چرا روشنه...
به یکباره با تمام سرعتم سمت در دویدم و بعد از باز کردن در. پله هارا یکی دوتا تا خانه پشت سر هم گذاشتم...
به در خانه که رسیدم کلید را درون قفل انداختم و در را باز کردم کفش هایم را به تندی از پاهایم در آوردم و گوشه ای پرت کردم...
برق خانه روشن بود...
-کسی اینجاست؟؟؟؟
صدایی نیامد...
-پرسیدم کسی خونست؟؟؟
به آشپز خانه نگاهی انداختم پارچ آب و لیوان روی میز بود...
سمت اتاق رفتم...
کسی نبود اما متکای روی تخت به اندازه ی یک سر فرو رفته بودهمه .جای خانه را گشتم اما کسی نبود...
به نفس نفس افتاده بودم...
-یعنی کی اینجا بوده...دزد؟؟؟نه...دزد اگر اینجا بود یه چیزی می دزدید...هرکی بوده آشنا بوده...
از جایم بلند شدم...
مدام در ذهنم مرور می کردم:
-یعنی کی بوده...کی میتونه اینجا اومده باشه...
موبایلم را از جیبم بیرون آوردم شماره ی محمدرضا را گرفتم کمی مکث کردم:
-نه...نباید به خودش زنگ بزنم...
گوشی ام را روی زمین پرت کردم...
به سمت اتاق رفتم.
روی صندلی روبه روی آیینه نشستم...چشمانم خیس بود...گویی همانند دو کاسه خون.
نفس عمیقی کشیدم.دستم را محکم روی میز کوباندم و بلند گفتم:
-أه...
نگاهم را به زمین دوختم...
به یکباره چیزی نظرم را جلب کرد
-این چیه!!!
نزدیک تر شدم و برش داشتم.
-دکمه لباس!!!
-صبر کن ببینم...وقتی من اومدم برقا روشن بود! پارچ و لیوانم روی میز.
دویدم سمت کمد و بازش کردم.
-لباسای کمد چرا بهم ریختست...وای خدای من دارم روانی میشم...یعنی کی اینجا بوده! هرکی بوده عجله داشته. یا شاید فهمیده من دارم میام اینجا . ک حتی وقت نکرده دکمه لباسشو برداره...
سمت پذیرایی رفتم گوشی ام را از روی زمین برداشتم.
شماره ی مادر محمدرضا را گرفتم.
بوق اول بوق دوم بوق سوم...
-سلام عزیزم.
-سلام مامان جان خوبه حالت؟
-ممنون دخترم تو خوبی؟
-خوبم تشکر.مامان؟
-بله؟
-إم... کلید خونه ی مارو...
-خب؟
-غیر من و محمد کسی دیگه ای هم داره؟؟؟
-نه والا...ولی
-ولی چی؟؟؟
-کلید محمدرضا که دست خودش نیست...
اخم هایم را درهم فرو بردم.
-پس دست کیه؟
-دست باباشه.
با بغض گفت:
-اون فراموشی گرفته جاییرو بلد نیست...
نفسی کشیدم و گفتم:
-آره راست میگی...
در ذهنم مرور کردم. یعنی بابا اومده بوده اینجا؟ نه...انقدر بی خبر یهویی...اینطوری...نه امکان نداره...
-إم راستی مامان جان...
-جانم؟
-بابا جان خونست؟یه حال و احوالی کنم.
-آره عزیزم گوشی.
بابای محمدرضا خونست...کلیدم دست خودشه...پس کی اینجا بوده...
صدایی از پشت تلفن بلند شد.
-سلام دختر عزیزم.
-سلام بابا جان خوبه ان شاءالله حالتون؟؟؟
-ممنونم شما خوبی؟حالی از ما نمیپرسی؟امروز اینجا نیومدی.
-شرمنده یکم درگیر حوزه بودم. شاید این روزا کمتر بتونم بیام.
-چی؟؟؟این چه حرفیه.هرجا هستی همین الان میای اینجا.
-نه نه.نمیتونم...
-حرف نباشه.من دلم برای عروسم تنگ شده
-آخه...
-منتظرتم.
با بی میلی گفتم:
-چشم.
-فعلا خداحافظ
بعد هم تلفن را قطع کردم...
دندان هایم را روی هم فشار دادم...
الان موقعیت مناسبی نیست...بعد از دعوای منو محمدرضا توی اتوبان...بهش گفتم دیگه مزاحمش نمیشم!
الان اگر برم بد میشه،هعی خدا...


ادامه دارد...

💟 sapp.ir/talangoraneh