ﻃﻠﻮﻋﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﻦ ﺍﯼ ﻣﻌﺒﺪ ﺷﻌﺮ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ...
ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺩﺍﺭﻡ ...ﻭﻟﯽ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ

ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺑﺴﺘﺮ ﺷﻌﺮﻡ...
ﺷﻤﯿﻢ ﺑﺮﮐﻪ ﯼ ﻣﻬﺘﺎﺏ ، ﺗﺮﻧﻤﻬﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ... " ﺗﻮ ﺑﺎ ﺟﺎﺩﻭﯼ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻣﯿﺎﻥ ﻗﺎﺏ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯼ "
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﺨﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﺨﺖ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ... ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺷﺘﯽ ﭼﺸﻤﺖ ﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﺷﻮﺭ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ...
ﮐﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺷﻬﺮ ﺁﺷﻮﺑﺎﻥ ﺑﺮﻗﺼﺎﻧﯽ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﺎﺭﺍﻥ...
ﺗﻮ ﻣﯽ ﺁﯾﯽ ﻭ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯽ ﻭ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯽ ﻭ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯽ...