گاه صدای سکوت رساتر شنیده میشود و یا دیده میشود

گاه صدای سکوت رساتر شنیده میشود و یا دیده میشود.
گاه صدای غصه ویک حرف ناگفته بسان سکوت است
سکوتی که همسان فریاد است.

انسان ها خود را با دلخوشی های خود مشغول میکنند.
فقط برای اینکه زمان و درگیری‌های ذهنی خود را فراموش کنند.
اما درونشان طوفانی برپاست.
کسانی که از درون غمی را گریه میکنند اما به‌ظاهر همیشه لبخند بر‌لب دارند.

مثل مادری که زمان خود را در آشپزخانه سپری میکند.
پدری که تمام زمان خود را در محل کار میگذراند.
مثل دختری که به آرامی گیسوان خود را شانه میکند و خود را آرایش میکند
و یا پسری که به‌دقت لباسهای خود را ست میکند و یا زمان خود را با دوستان میگذراند.

مثل تمام انسان‌هایی که همواره در حال فرار از یک ذهنیت هستند.
جهان،انشایِ وَهم آلود و ناچارِ خدایان است
مگر ای مرگ!!
تو معنا کنی این کهنه رٶیا را.....
عبدالحمید ضیایی