شروین سبطی

"شروین سبطی" شاعر مازندرانی، زاده‌ی سال ۱۳۵۸ خورشیدی در آمل است.


▪نمونه‌ی شعر:
(۱)
ریشه‌هات بر گلو می‌پیچید
آنجا که خونم را به سپیده‌ای مشکوک فروختم
و بیداری ِ کوتاه
به قامتت نرسید

اکنون تنها بادهای سرگردان
از دهان بازمانده‌ام عبور می‌کنند
پس دیگر چه بگویم...؟

با درختان کهن
ناگهان برابرم قد می‌کشی
و اندوهت - آغشته با هزار پرنده‌ی بی‌سر -
در آغوشم
جا خواهد ماند.
 

 (۲) 
و عطر پریده از خاطر
کجای خواب‌هات پراکند
تا او بیاید وُ کام بگیرد از 
برگ برگ ِ درختانِ خمیده‌ی قامتم.
آهی اما به دورها می‌رود وُ بر نمی‌گردد
اینگونه که سر بر می‌گردانی
به آنچه دیگر نیست
و بهار همین نَفَس‌های خون خورده‌ست
که از ریشه‌هام بالا می‌کشی
پس می‌دهی به غیاب ِکبوتریش.

 
(۳)
آه این گلوی پاره پاره چه می‌خواهد

از بند بند انگشتان خود بپرس _
می‌گشایند هر پرده‌ی قلبم را
در ضربه‌های ِمکرّر ِ ناقوس ِ آخرین

دیگر چه بگویم
گیسوت تمام آینه را پوشانده‌ست
و زیبای جان باخته هنوز
بر دست‌ها می‌درخشد.

 
(۴)
سنگ آب شود محضرت
در گل شکفته‌ی صدات
چه جویم
با آن همه رنگ دیوانه

بخوانَم
روان و به هرجا
بخوانَم اما
بُغضی نانوشته‌ام / در دل
با اندوه ماه و
شیهه‌ی اسبان

 
(۵)
ماه میان دست‌هاش
     کودکی می‌کند
     و ردایی سپید
     آسمان را پوشانده‌ست

     ابدیتی که در سجده
     قناعت کرده است...

     آتش بزن بر این عود!

     به هر سوش می‌پراکنم و
     از هوش می‌روم.




گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی