بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم
پاسخ قسمت دوم :
ب) - نماز برای یاد خدا :
در حکمت و آثار نماز نیز حسنات و برکات بسیاری گفته شده است، اما روح همه‌ آنها، همان هدف و حکمتی است که خداوند متعال در یک جمله کوتاه، اما پر عمق در معنا، به حضرت موسی علیه السلام فرمود: إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِي وَأَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِكْرِي - به يقين اين منم، خداى يكتا، كه جز من معبودى نيست، پس مرا پرستش كن و نماز را به ياد من برپا دار.(سوره طه آیه 14)
نکته :
در آیات قبل، در باره این ملاقات و گفتگو، می‌خوانیم که خداوند منان ابتدا به او فرمود: فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ - نعلین خود را در بیاور.(سوره طه بخشی از آیه 12)
و سپس از او پرسید که چه در دست داری؟ موسی علیه السلام نیز عرض کرد که عصایی در دست دارم که با آن کارهای گوناگونی را به انجام می‌ رسانم؛ خداوند متعال فرمود: أَلْقِهَا يَا مُوسَى، یعنی: ای موسی! آن را بیانداز.(سوره طه بخشی از آیه 19) در این معانی حکمت‌ها و درس‌ هایی است.
انسان ناقص، نیازمند، فقیر و محتاج است، لذا به وسایل گوناگونی چنگ می‌ اندازد. در نتیجه هم با اشتغال به گرفتاری‌ ها یا پیگیری امیال و آرزو هایش، خدا و روز میقات و ملاقات هدف غایی را فراموش می‌ کند و هم گمان میکند که از این اسباب و وسایل ما سوی الله = غیر خدا، مستقلاً کاری بر می‌آید!لذا می‌ فرماید: اولاً کفش‌ هایت را درآور- به قول ما پیاده شو - و ثانیاً آن عصا را هم بیانداز و ثالثاً بدان که هیچ إله و معبودی جز من که الله هستم وجود ندارد و رابعاً برای یاد من اقامه نماز کن. وَأَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِكْرِي - پس مرا بندگى كن و نماز را بپادار تا به ياد من باشى.
ج) - نماز وصل است :
اگرچه برای واژه‌ صلوة،معانی متفاوتی از جمله، دعا، ثنا، بزرگداشت، صلوات، نماز و را نقل نموده‌اند، اما فراموش نکنیم که همه به همان ریشه وصل شدن می‌رسد.
ظرف وجود آدمی، چه کوچک و کم عمق و کم حجم باشد و چه بزرگ -چه به اندازه یک انگشت‌ دانه باشد و چه به اندازه‌ یک دریا، به منبع و به اصطلاح اقیانوس بی‌کران حیات وصل است که وجود یافته است و از هستی‌ها و کمالات بالفعل و بالقوه، بهره‌مند شده است.
بی‌تردید اگر این اتصال هم چنان باقی بماند،چه به اندازه ظرف یک سانتیمتر مکعب باشد و چه دریا، همه از همان آب اقیانوس بیکران پر است، اما اگر اتصال قطع شود، آب هر چقدر که باشد، بخشی تبخیر شده و بخش دیگری به زمین فرو می‌رود و بخش مانده‌اش می‌ گَندد و متعفن و مُرداب می‌شود. حیات و بقای انسان نیز این چنین است.(ادامه دارد...)