وَ درد به استخوانِمان رسیده،

وَ درد به استخوانِمان رسیده،
اما هنوز خودمان را نباخته ایم،
و روزگارمان را زندگی میکنیم،
و هنوز آنقدر میخندیم که سرمان از این همه ناخوشی هایی که مجبور به پذیرفتنش کردیم،
درد میگیرد.