رمان یادت باشد ۱۵
#رمان_یادت_باشد
#پارت_پانزدهم
چهره اش زیاد مشخص نبود به جز چشم هایش که از آن‌ها نجابت می بارید. مانده بودیم کداممان باید شروع کند. نمکدان کنار ظرف میوه به داد حمید رسیده بود؛ از این دست به آن دست با نمکدان بازی می کرد. من هم سرم پایین بود و چشم دوخته بودم به گره های فرش شش متری صورتی رنگی وسط اتاق پهن بود؛ خون به مغزم نمی رسید. چند دقیقه سکوت فضای اتاق را گرفته بود تا اینکه حمید اولین سوال را پرسید:« معیار شما برای ازدواج چیه؟» به این سوال قبلا خیلی فکر کرده بودم، ولی آن لحظه واقعا جا خوردم. چیزی به ذهنم خطور نمی‌کرد. گفتم: « دوست دارم همسرم مقید باشه و نسبت به دین حساسیت نشون بده. ما نون شب نداشته باشیم بهتر از اینکه خمس و زکاتمون بمونه.» گفت: « این که خیلی خوبه. من هم دوست دارم رعایت کنیم.» بعد پرسید: « شما با شغلم مشکلی نداری!؟ من نظامی، ممکنه بعضی روزا ماموریت داشته باشم، شبها افسر نگهبان بایستم، بعضی شبها ممکنه تنها بمونید.» جواب دادم: « با شغل شما هیچ مشکلی ندارم. خودم بچه پاسدارم. می دونم شرایط زندگی یه آدم نظامی چه شکلیه. اتفاقاً من شغل شما رو هم خیلی هم دوست دارم.» بعد گفت: « حتماً از حقوقم خبر دارین. دوست ندارم بعداً سر این چیزها به مشکل بخوریم. ازحقوق ما چیز زیادی در نمیاد.» گفتم: « برای من این چیزها مهم نیست. من با همین حقوق بزرگ شدم. فکر کنم بتونم با کم و زیاد زندگی بسازم.» همانجا یاد و خاطره ای از شهید همت افتادم و ادامه دادم: « من حاضرم حتی توی خونه ای باشم که دیوار کاه گلی داشته باشه، دیوارها رو ملافه بزنیم، ولی زندگی خوب و معنوی ای داشته باشیم»؛ حمید خندید و گفت: « با این حال حقوقمو بهتون میگم که شما باز فکراتون رو بکنین؛ ماهی ششصد و پنجاه هزار تومان چیزیه که دست مارو میگیره.»
#مدافع_حرم #شهید_سیاهکالی_مرادی #عاشقانه_مذهبی #سبک_زندگی #یادت_باشه
#پارت_پانزدهم
چهره اش زیاد مشخص نبود به جز چشم هایش که از آن‌ها نجابت می بارید. مانده بودیم کداممان باید شروع کند. نمکدان کنار ظرف میوه به داد حمید رسیده بود؛ از این دست به آن دست با نمکدان بازی می کرد. من هم سرم پایین بود و چشم دوخته بودم به گره های فرش شش متری صورتی رنگی وسط اتاق پهن بود؛ خون به مغزم نمی رسید. چند دقیقه سکوت فضای اتاق را گرفته بود تا اینکه حمید اولین سوال را پرسید:« معیار شما برای ازدواج چیه؟» به این سوال قبلا خیلی فکر کرده بودم، ولی آن لحظه واقعا جا خوردم. چیزی به ذهنم خطور نمی‌کرد. گفتم: « دوست دارم همسرم مقید باشه و نسبت به دین حساسیت نشون بده. ما نون شب نداشته باشیم بهتر از اینکه خمس و زکاتمون بمونه.» گفت: « این که خیلی خوبه. من هم دوست دارم رعایت کنیم.» بعد پرسید: « شما با شغلم مشکلی نداری!؟ من نظامی، ممکنه بعضی روزا ماموریت داشته باشم، شبها افسر نگهبان بایستم، بعضی شبها ممکنه تنها بمونید.» جواب دادم: « با شغل شما هیچ مشکلی ندارم. خودم بچه پاسدارم. می دونم شرایط زندگی یه آدم نظامی چه شکلیه. اتفاقاً من شغل شما رو هم خیلی هم دوست دارم.» بعد گفت: « حتماً از حقوقم خبر دارین. دوست ندارم بعداً سر این چیزها به مشکل بخوریم. ازحقوق ما چیز زیادی در نمیاد.» گفتم: « برای من این چیزها مهم نیست. من با همین حقوق بزرگ شدم. فکر کنم بتونم با کم و زیاد زندگی بسازم.» همانجا یاد و خاطره ای از شهید همت افتادم و ادامه دادم: « من حاضرم حتی توی خونه ای باشم که دیوار کاه گلی داشته باشه، دیوارها رو ملافه بزنیم، ولی زندگی خوب و معنوی ای داشته باشیم»؛ حمید خندید و گفت: « با این حال حقوقمو بهتون میگم که شما باز فکراتون رو بکنین؛ ماهی ششصد و پنجاه هزار تومان چیزیه که دست مارو میگیره.»
#مدافع_حرم #شهید_سیاهکالی_مرادی #عاشقانه_مذهبی #سبک_زندگی #یادت_باشه
۷.۳k
۱۴ اسفند ۱۳۹۸
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.