تمام سختی هاش ناراحتی هاش اندوه هاش فشار روحی که بابا

تمام سختی هاش ، ناراحتی هاش، اندوه هاش ،فشار روحی که بابات اون تحمل کرده بود . داشتن از جلوی چشماش رژه میرفتن

این بار دوس داشت  جواب سوالاشو بگیره

با چشمای که حالا مثل  دو چشمه آب  زلال روی  صورتش شکل گرفته بود  و به  چشمهای طرفش  خیره شده بود

با صدای نازکش که نجوا میکرد  شروع کرد به حرف زدن :

چرا ؟!
چرا؟!
چراااا؟!
چرا میتونی  به همه کمک کنی
  روحشونو آروم کنی 
بهشون امید بدی
زندشون کنی
امیدوارشون کنی
گفتار درمانی کنی
مسکنشون بشی

اما ....

وقتی به من میرسه ، وقتی من دلداری میخدام وقتی شونه ای برای آرامش میخوام  وقتی به حرف های قشنگی که میزنی بیشتر از همه بهش نیاز دارم ....   سکوت میکنی!؟
چرا وقتی به من میرسه  از خوب کردن حالم ناتوان میشی؟!

نگاش کرد با تمام احساساتی که داشت؛
چون تو باعث میشی من  بتونم روح بقیه رو آروم کنم ، چون تو باعث میشی  به زندگی  امید وارشون کنم  ، چون تو باعث میشی خوشحالشون کنم ، چون با عشق تو گفتار درمانی میکنم

تو برای من  خود امیدی
من تواناییم رو از تو میگیرم
توی که انرژی خالصی نه من
من با تو کاملم
برای همینه که در برابرت ناتوانم ....!

امید زندگی من ...♡♡



_  میخوام بگم  همگی ما  یه سری آدم هارو داریم که فقط از اون انرژی  میگیریم  امید میگیریم  و این امید رو به بقیه انتقال میدیم
قدرشونو بدونین ....!





نوشته "شین_ر"