🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹
🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹
#آیه_های_جنون
#قسمت_بیست_و_چهارم
#بخش_اول
بے توجہ بہ سلامم چشمانش را ریز میڪند و جدے میگوید:شما اینجا چے ڪار میڪنید؟!
با شدت آب دهانم را فرو میدهم،دستانم بے حس شدہ.
مردمڪ هاے چشمانم مدام این ور و آن ور مے چرخند.
نگاهش روے دفتر ثابت میشود،سریع دفتر را روے میز میگذارم و مِن مِن ڪنان میگویم:من...من...
نمیدانم چہ بگویم!
با عجلہ دڪمہ هاے پیراهنش را دوبارہ مے بندد.
چادرم را روے صورتم میڪشم،آرام چند قدم بہ سمت جلو برمیدارم.
این ڪہ قرار بود نیاید!
دهانش را چندبار با حرص باز و بستہ میڪند اما منصرف میشود.
فڪش منقبض شدہ!
اگر ڪسے بیاید نزدیڪ اتاق چہ فڪرے میڪند؟!
دوست دارم فرار ڪنم...
میخواهم براے عذر خواهے دهان باز ڪنم ڪہ با صداے نسبتا بلند میگوید:بیرون!
سپس بدون اینڪہ نگاهم ڪند دستہ ے ڪیفش را مے فشارد و از اتاق خارج میشود!
نفس ڪم آوردہ ام،دهانم را باز میڪنم و هوا را مے بلعم.
وزنہ هاے شرم روے دوشم سنگینے میڪند.
سر بہ زیر در حالے ڪہ گوشہ ے چادرم را در دست گرفتہ ام از اتاق خارج میشوم.
جدے و اخمو ڪنار دیوار ایستادہ،نخواست حتے براے چند لحظہ با من در اتاق تنها باشد!
ڪیفش را ڪنار پایش گذاشتہ و دست بہ سینہ بہ دیوار تڪیہ داده.
چند تار مو روے پیشانے اش افتادہ ڪہ سریع با دست ڪنارشان میزند.
صداے موسیقے بازے ڪامپیوترے همراہ خندہ ے دخترها از اتاق ڪنارے مے آید؛بہ قدرے بلند هست ڪہ صداے ما را نشوند.
میدانم گونہ هایم سرخ شدہ،بہ زور با صدایے ڪہ انگار از تہ چاہ مے آید میگویم:عذر میخوام!
حرفے ندارم جز شرمندگے.
پوزخندے میزند و همانطور ڪہ با فاصلہ از ڪنارم عبور میڪند زیر لب میگوید:ببین ڪیو واسہ ما در نظر گرفتن!
نمیخواهم بمانم تا بحثمان شود هرچند حق با اوست.
نزدیڪ پلہ ها میشوم،هنوز دست و پاهایم مے لرزد!
چادرے ڪہ یڪتا دادہ قدش برایم بلند است همین ڪہ اولین قدم را روے پلہ میگذارم چادر زیر پایم مے رود و لیز میخورم!
بہ قدرے ناگهانے این اتفاق مے افتد ڪہ حتے نمیتوانم از ترس جیغ بزنم!
قبل از اینڪہ بیوفتم با دو دست محڪم بہ نردہ مے چسبم،تقریبا روے پلہ ها بہ شڪم دراز شدہ ام.
میخواهم بایستم اما رمقے ندارم،بہ اندازہ ے هزار سال شوڪ بہ بدنم وارد شد!
براے بلند شدن قصد میڪنم ڪہ لرزش شیشہ ے زیر پایم ترسم را بیشتر میڪند،تڪان نمیخورم.
اگر نردہ ها را ول ڪنم باید قبل از حلواے هادے حلواے خودم را نوش جان ڪنم!
یڪ لحظہ تصور میڪنم لیز بخورم و شیشہ ها بشڪنند!
با چشمان گشاد شدہ از ترس زیر پایم را نگاہ میڪنم،احساس میڪنم یڪے از پلہ ها لق است!
زیر لب یا فاطمہ ے زهرایے میگویم و نگاهم را از پایین میگیرم.
نفرین هادے دامنم را گرفت!
سرم را ڪہ بلند میڪند با چهرہ ے متعجب هادے رو بہ رو میشوم.
ڪنار در اتاق ایستادہ و نگاهم میڪند.
لب میزند:نمیخواید بلند شید؟!
نور امیدے در دلم مے درخشد،پس قرار نیست زیر این شیشہ ها تڪہ تڪہ شوم.
آرام میگویم:لقہ!
اخم هایش را درهم مے ڪشد:چے؟!
با سر بہ پلہ ها اشارہ میڪنم،ڪیفش را روے زمین میگذارد و ڪمے جلو مے آید.
روے اولین پلہ زانو میزند،دستش را با احتیاط روے پلہ ها میگذارد.
چقدر دست و پا چلفتے بہ نظر میرسم،خجالت میڪشم.
نردہ را محڪم تر میگیرم و پاهایم را تڪان میدهم.
همین ڪہ مے ایستم زیر پایم خالے میشود،قلبم مے ایستد.
با تمام وجود جیغ میڪشم!
صداے "چے شد" فرزانہ بہ گوشم مے رسد،چشمانم را مے بندم تا نبینم چہ فاجعہ اے رخ میدهد.
قفسہ ے سینہ ام بہ لبہ ے تیز پلہ ے بالایے میخورد.
ڪم ماندہ روے شیشہ هاے فرود بیایم ڪہ دستے یقہ ے مانتویم را چنگ میزند!
چشمانم را باز نمیڪنم،میخواهم چیزے بگویم اما صدایے از گلویم خارج نمیشود.
صداے همهمہ ے مادرم و فرزانہ بہ ترسم دامن میزد.
فرزانہ با نگرانے فریاد میزند:هادے ولش نڪن!
چشمانم را تا آخرین حد ممڪن باز میڪنم،صورت هادے در فاصلہ ے چند سانتے صورتم قرار دارد.
مبهوت بہ چشمانم زل میزنم و مثل گیج ها میگویم:ولم ڪن!
ابروهایش را بالا میدهد:باشہ!
ڪمے دستش را شل میڪند ڪہ جیغ میزنم:نہ!
روے دوتا پلہ ے بالایے خم شدہ و محڪم یقہ ے مانتویم را گرفتہ.
میخواهم پایین را نگاہ ڪنم ڪہ عصبے فریاد میزند:تڪون نخور!
براے اولین بار برایش "مفرد" میشوم.
✍ 🏻 نویسنده:لیلے سلطانے
Instagram:Leilysoltaniii
#آیه_های_جنون
#قسمت_بیست_و_چهارم
#بخش_اول
بے توجہ بہ سلامم چشمانش را ریز میڪند و جدے میگوید:شما اینجا چے ڪار میڪنید؟!
با شدت آب دهانم را فرو میدهم،دستانم بے حس شدہ.
مردمڪ هاے چشمانم مدام این ور و آن ور مے چرخند.
نگاهش روے دفتر ثابت میشود،سریع دفتر را روے میز میگذارم و مِن مِن ڪنان میگویم:من...من...
نمیدانم چہ بگویم!
با عجلہ دڪمہ هاے پیراهنش را دوبارہ مے بندد.
چادرم را روے صورتم میڪشم،آرام چند قدم بہ سمت جلو برمیدارم.
این ڪہ قرار بود نیاید!
دهانش را چندبار با حرص باز و بستہ میڪند اما منصرف میشود.
فڪش منقبض شدہ!
اگر ڪسے بیاید نزدیڪ اتاق چہ فڪرے میڪند؟!
دوست دارم فرار ڪنم...
میخواهم براے عذر خواهے دهان باز ڪنم ڪہ با صداے نسبتا بلند میگوید:بیرون!
سپس بدون اینڪہ نگاهم ڪند دستہ ے ڪیفش را مے فشارد و از اتاق خارج میشود!
نفس ڪم آوردہ ام،دهانم را باز میڪنم و هوا را مے بلعم.
وزنہ هاے شرم روے دوشم سنگینے میڪند.
سر بہ زیر در حالے ڪہ گوشہ ے چادرم را در دست گرفتہ ام از اتاق خارج میشوم.
جدے و اخمو ڪنار دیوار ایستادہ،نخواست حتے براے چند لحظہ با من در اتاق تنها باشد!
ڪیفش را ڪنار پایش گذاشتہ و دست بہ سینہ بہ دیوار تڪیہ داده.
چند تار مو روے پیشانے اش افتادہ ڪہ سریع با دست ڪنارشان میزند.
صداے موسیقے بازے ڪامپیوترے همراہ خندہ ے دخترها از اتاق ڪنارے مے آید؛بہ قدرے بلند هست ڪہ صداے ما را نشوند.
میدانم گونہ هایم سرخ شدہ،بہ زور با صدایے ڪہ انگار از تہ چاہ مے آید میگویم:عذر میخوام!
حرفے ندارم جز شرمندگے.
پوزخندے میزند و همانطور ڪہ با فاصلہ از ڪنارم عبور میڪند زیر لب میگوید:ببین ڪیو واسہ ما در نظر گرفتن!
نمیخواهم بمانم تا بحثمان شود هرچند حق با اوست.
نزدیڪ پلہ ها میشوم،هنوز دست و پاهایم مے لرزد!
چادرے ڪہ یڪتا دادہ قدش برایم بلند است همین ڪہ اولین قدم را روے پلہ میگذارم چادر زیر پایم مے رود و لیز میخورم!
بہ قدرے ناگهانے این اتفاق مے افتد ڪہ حتے نمیتوانم از ترس جیغ بزنم!
قبل از اینڪہ بیوفتم با دو دست محڪم بہ نردہ مے چسبم،تقریبا روے پلہ ها بہ شڪم دراز شدہ ام.
میخواهم بایستم اما رمقے ندارم،بہ اندازہ ے هزار سال شوڪ بہ بدنم وارد شد!
براے بلند شدن قصد میڪنم ڪہ لرزش شیشہ ے زیر پایم ترسم را بیشتر میڪند،تڪان نمیخورم.
اگر نردہ ها را ول ڪنم باید قبل از حلواے هادے حلواے خودم را نوش جان ڪنم!
یڪ لحظہ تصور میڪنم لیز بخورم و شیشہ ها بشڪنند!
با چشمان گشاد شدہ از ترس زیر پایم را نگاہ میڪنم،احساس میڪنم یڪے از پلہ ها لق است!
زیر لب یا فاطمہ ے زهرایے میگویم و نگاهم را از پایین میگیرم.
نفرین هادے دامنم را گرفت!
سرم را ڪہ بلند میڪند با چهرہ ے متعجب هادے رو بہ رو میشوم.
ڪنار در اتاق ایستادہ و نگاهم میڪند.
لب میزند:نمیخواید بلند شید؟!
نور امیدے در دلم مے درخشد،پس قرار نیست زیر این شیشہ ها تڪہ تڪہ شوم.
آرام میگویم:لقہ!
اخم هایش را درهم مے ڪشد:چے؟!
با سر بہ پلہ ها اشارہ میڪنم،ڪیفش را روے زمین میگذارد و ڪمے جلو مے آید.
روے اولین پلہ زانو میزند،دستش را با احتیاط روے پلہ ها میگذارد.
چقدر دست و پا چلفتے بہ نظر میرسم،خجالت میڪشم.
نردہ را محڪم تر میگیرم و پاهایم را تڪان میدهم.
همین ڪہ مے ایستم زیر پایم خالے میشود،قلبم مے ایستد.
با تمام وجود جیغ میڪشم!
صداے "چے شد" فرزانہ بہ گوشم مے رسد،چشمانم را مے بندم تا نبینم چہ فاجعہ اے رخ میدهد.
قفسہ ے سینہ ام بہ لبہ ے تیز پلہ ے بالایے میخورد.
ڪم ماندہ روے شیشہ هاے فرود بیایم ڪہ دستے یقہ ے مانتویم را چنگ میزند!
چشمانم را باز نمیڪنم،میخواهم چیزے بگویم اما صدایے از گلویم خارج نمیشود.
صداے همهمہ ے مادرم و فرزانہ بہ ترسم دامن میزد.
فرزانہ با نگرانے فریاد میزند:هادے ولش نڪن!
چشمانم را تا آخرین حد ممڪن باز میڪنم،صورت هادے در فاصلہ ے چند سانتے صورتم قرار دارد.
مبهوت بہ چشمانم زل میزنم و مثل گیج ها میگویم:ولم ڪن!
ابروهایش را بالا میدهد:باشہ!
ڪمے دستش را شل میڪند ڪہ جیغ میزنم:نہ!
روے دوتا پلہ ے بالایے خم شدہ و محڪم یقہ ے مانتویم را گرفتہ.
میخواهم پایین را نگاہ ڪنم ڪہ عصبے فریاد میزند:تڪون نخور!
براے اولین بار برایش "مفرد" میشوم.
✍ 🏻 نویسنده:لیلے سلطانے
Instagram:Leilysoltaniii
۳۲.۱k
۱۹ فروردین ۱۳۹۷
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.