🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹
🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹
#آیه_های_جنون
#قسمت_پنجاه_و_یکم
#سوره_ی_دوم
#بخش_اول
متفڪر بہ گزینہ ها خیرہ میشوم و لبم را مے جوم،چند تقہ بہ در اتاق میخورد.
یاسین میگوید:بعلہ؟!
مادرم سینے بہ دست وارد اتاق میشود و با لبخند نگاهش را میان من و یاسین مے چرخاند.
همانطور ڪہ لیوان بزرگ شیشہ اے ڪہ از آب پرتقال پر شدہ روے میزم میگذارد میگوید:بچہ هاے درس خونم خستہ نباشید.
سریع میگویم:دستت طلا!
یاسین همانطور ڪہ روے شڪم دراز ڪشیدہ و تڪلیف ریاضے اش را مینویسد میگوید:سلامت باشے مامان!
مادرم بہ سمت یاسین میرود و لیوان دیگر را ڪنارش میگذارد و رو بہ من میگوید:چرا انقدر تو فڪرے؟!
با مداد نوڪے بہ ڪتاب تست اشارہ میڪنم و جواب میدهم:هر چقدر فڪر میڪنم جواب این تستو یادم نمیاد! خوندہ بودما!
پوفے میڪنم و ادامہ میدهم:میرم سراغ تست بعدے!
مادرم ڪنار میز مے ایستد:تست چے میزنے؟
دستم را زیر چانہ ام میزنم و چشم بہ سوال میدوزم:اقتصاد!
اوهومے میگوید و بہ سمت یاسین برمیگردد:یاسین! یادم رفت براتون ڪیڪ بیارم،برو از تو یخچال بردار بیار!
یاسین با هر دو دست لیوانش را میگیرد:من نمیرم پِے نخود سیاہ!
مادرم متعجب نگاهش میڪند:وا! بچہ میگم برو یہ ڪارے ڪن بگو چشم!
یاسین جرعہ اے از آبمیوہ اش را مے نوشد:من ڪیڪ نمیخورم!
_آیہ میخورہ!
بدون اینڪہ حواسم بہ بحثشان باشد میگویم:منم نمیخورم!
مادرم چشم غرہ اے نثارم میڪند ڪہ دو هزارے ام مے افتد،ڪمے از آبمیوہ ام را مینوشم و سرم را پایین مے اندازم.
مادرم گلویش را صاف میڪند:دیروز نشد حرف بزنیم،پریشب چطور بود؟
بدون اینڪہ نگاهم را از ڪتاب بگیرم میگویم:یعنے چے چطور بود؟!
_اوووووم! جشن،رفتار خانوادہ ے هادے،خودِ هادے!
سرم را بلند میڪنم:میشہ بعدا راجع بهش صحبت ڪنیم؟ دارم تست میزنما.
مادرم جدے میگوید:پنج دیقہ تست نزن!
_حواسم پرت میشہ!
_فڪر ڪن پنج دیقہ میخواے استراحت ڪنے!
نفس عمیقے میڪشم و بے میل مداد نوڪے را لاے ڪتاب میگذارم و مے بندمش.
_بفرمایید! سر تا پا گوشم.
یاسین هم ڪنجڪاو نگاهمان میڪند،مادرم اخمے تحویلش میدهد و رو بہ من برمیگردد:نگفتے چطور بود؟
_خوب و عادے! قرار بود چطور باشہ؟!
_هادے چیزے نگفت؟ حرف خاصے!
لبخند میزنم،احساس میڪنم از سوریہ رفتنش نباید چیزے بگویم!
چون هنوز خودم باورش ندارم! همچنان معتقدم خوشے زیر دلش زدہ و خوب معنے جنگ را نمیداند!
_نہ!
ابروهایش را بالا میدهد و ڪمے مڪث میڪند،سپس میگوید:راستے! امروز با فرزانہ صحبت ڪردم،گفت پس فردا برمیگردن تهران.
_بہ سلامتے!
_تو بهشون زنگ نزدے؟
_همون شب ڪہ رسیدن همتا زنگ زد همہ مون باهاش صحبت ڪردیم!
_همین؟!
لبم را با زبان تر میڪنم:بعلہ همین!
یاسین سرش را پایین مے اندازد ڪہ مثلا دیگر حواسش نیست،مادرم مُردد میگوید:یہ چیزے بگم ڪولہ بازے درنمیارے؟
رو بہ سقف نگاہ میڪنم و میگویم:خدایا! باز چہ خوابے برام دیدن؟!
مادرم میگوید:تو و هادے بیشتر از سہ هفتہ ست محرم شدید.
بہ چشمانش زل میزنم:خب!
_دقت ڪردے تو این سہ هفتہ خواهرات خونہ مون نیومدن نہ ما زیاد رفتیم خونہ شون!
چشمانم را تنگ میڪنم:خب تر!
_چند شب پیشم ڪہ ما رفتیم خونہ ے مریم تو نبودے خیلے دلخور شدن! گفتن آیہ ما رو آدم حساب نمیڪنہ.
جدے جواب میدهم:میتونستے بگے مسئلہ این نیست!
چپ چپ نگاهم میڪند:اونا خواهراتن نہ غریبہ! باید با هادے آشنا بشن یا نہ؟
محڪم میگویم:نہ! الان نہ! هروقت هادے تو زندگیم موندگار شد باهاش آشنا بشن!
مادرم بہ سمت در میرود:بہ هر حال من بہ فرزانہ گفتم براے آخر هفتہ بیان اینجا،مریم و نساء رو هم دعوت ڪردم!
گُر میگیرم،چند نفس عمیق پشت سر هم میڪشم تا بہ اعصابم مسلط باشم!
دندان هایم را روے هم مے سابم:ڪارتو ڪردے عزیزم دیگہ چرا میاے با من مشورت میڪنے؟
مادرم بیخیال شانہ هایش را بالا مے اندازد:گفتم خبر داشتہ باشے!
سپس از اتاق خارج میشود،لیوان آب میوہ را برمیدارم و از حرص لاجرعہ سر میڪشم.
یاسین نگران نگاهم میڪند:آرام بخور مے پرہ تو گلوت!
لیوان را روے میز میگذارم،ڪتابم را دوبارہ باز میڪنم و بہ نوشتہ هایش خیرہ میشوم.
سہ ماہ و یڪ هفتہ ماندہ...
چرا تمام نمیشود؟!
🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸
چادرم را ڪمے جلو میڪشم و بہ سمت نساء میروم،پشت چشمے برایم نازڪ میڪند و میگوید:چہ عجب! چشممون بہ جمال آیہ خانم روشن شد!
لبخند پر رنگے میزنم و محڪم دستش را میفشارم:سلام آبجے بزرگہ! خوش بہ حال چشمات.
مهربان گونہ هایم را مے بوسد و گرم در آغوشم میگیرد،مثل نوراست!
مهربان،شوخ و بمب انرژے!
شڪم برآمدہ اش ذوق زدہ ام میڪند،از آغوشش بیرون مے آیم
#آیه_های_جنون
#قسمت_پنجاه_و_یکم
#سوره_ی_دوم
#بخش_اول
متفڪر بہ گزینہ ها خیرہ میشوم و لبم را مے جوم،چند تقہ بہ در اتاق میخورد.
یاسین میگوید:بعلہ؟!
مادرم سینے بہ دست وارد اتاق میشود و با لبخند نگاهش را میان من و یاسین مے چرخاند.
همانطور ڪہ لیوان بزرگ شیشہ اے ڪہ از آب پرتقال پر شدہ روے میزم میگذارد میگوید:بچہ هاے درس خونم خستہ نباشید.
سریع میگویم:دستت طلا!
یاسین همانطور ڪہ روے شڪم دراز ڪشیدہ و تڪلیف ریاضے اش را مینویسد میگوید:سلامت باشے مامان!
مادرم بہ سمت یاسین میرود و لیوان دیگر را ڪنارش میگذارد و رو بہ من میگوید:چرا انقدر تو فڪرے؟!
با مداد نوڪے بہ ڪتاب تست اشارہ میڪنم و جواب میدهم:هر چقدر فڪر میڪنم جواب این تستو یادم نمیاد! خوندہ بودما!
پوفے میڪنم و ادامہ میدهم:میرم سراغ تست بعدے!
مادرم ڪنار میز مے ایستد:تست چے میزنے؟
دستم را زیر چانہ ام میزنم و چشم بہ سوال میدوزم:اقتصاد!
اوهومے میگوید و بہ سمت یاسین برمیگردد:یاسین! یادم رفت براتون ڪیڪ بیارم،برو از تو یخچال بردار بیار!
یاسین با هر دو دست لیوانش را میگیرد:من نمیرم پِے نخود سیاہ!
مادرم متعجب نگاهش میڪند:وا! بچہ میگم برو یہ ڪارے ڪن بگو چشم!
یاسین جرعہ اے از آبمیوہ اش را مے نوشد:من ڪیڪ نمیخورم!
_آیہ میخورہ!
بدون اینڪہ حواسم بہ بحثشان باشد میگویم:منم نمیخورم!
مادرم چشم غرہ اے نثارم میڪند ڪہ دو هزارے ام مے افتد،ڪمے از آبمیوہ ام را مینوشم و سرم را پایین مے اندازم.
مادرم گلویش را صاف میڪند:دیروز نشد حرف بزنیم،پریشب چطور بود؟
بدون اینڪہ نگاهم را از ڪتاب بگیرم میگویم:یعنے چے چطور بود؟!
_اوووووم! جشن،رفتار خانوادہ ے هادے،خودِ هادے!
سرم را بلند میڪنم:میشہ بعدا راجع بهش صحبت ڪنیم؟ دارم تست میزنما.
مادرم جدے میگوید:پنج دیقہ تست نزن!
_حواسم پرت میشہ!
_فڪر ڪن پنج دیقہ میخواے استراحت ڪنے!
نفس عمیقے میڪشم و بے میل مداد نوڪے را لاے ڪتاب میگذارم و مے بندمش.
_بفرمایید! سر تا پا گوشم.
یاسین هم ڪنجڪاو نگاهمان میڪند،مادرم اخمے تحویلش میدهد و رو بہ من برمیگردد:نگفتے چطور بود؟
_خوب و عادے! قرار بود چطور باشہ؟!
_هادے چیزے نگفت؟ حرف خاصے!
لبخند میزنم،احساس میڪنم از سوریہ رفتنش نباید چیزے بگویم!
چون هنوز خودم باورش ندارم! همچنان معتقدم خوشے زیر دلش زدہ و خوب معنے جنگ را نمیداند!
_نہ!
ابروهایش را بالا میدهد و ڪمے مڪث میڪند،سپس میگوید:راستے! امروز با فرزانہ صحبت ڪردم،گفت پس فردا برمیگردن تهران.
_بہ سلامتے!
_تو بهشون زنگ نزدے؟
_همون شب ڪہ رسیدن همتا زنگ زد همہ مون باهاش صحبت ڪردیم!
_همین؟!
لبم را با زبان تر میڪنم:بعلہ همین!
یاسین سرش را پایین مے اندازد ڪہ مثلا دیگر حواسش نیست،مادرم مُردد میگوید:یہ چیزے بگم ڪولہ بازے درنمیارے؟
رو بہ سقف نگاہ میڪنم و میگویم:خدایا! باز چہ خوابے برام دیدن؟!
مادرم میگوید:تو و هادے بیشتر از سہ هفتہ ست محرم شدید.
بہ چشمانش زل میزنم:خب!
_دقت ڪردے تو این سہ هفتہ خواهرات خونہ مون نیومدن نہ ما زیاد رفتیم خونہ شون!
چشمانم را تنگ میڪنم:خب تر!
_چند شب پیشم ڪہ ما رفتیم خونہ ے مریم تو نبودے خیلے دلخور شدن! گفتن آیہ ما رو آدم حساب نمیڪنہ.
جدے جواب میدهم:میتونستے بگے مسئلہ این نیست!
چپ چپ نگاهم میڪند:اونا خواهراتن نہ غریبہ! باید با هادے آشنا بشن یا نہ؟
محڪم میگویم:نہ! الان نہ! هروقت هادے تو زندگیم موندگار شد باهاش آشنا بشن!
مادرم بہ سمت در میرود:بہ هر حال من بہ فرزانہ گفتم براے آخر هفتہ بیان اینجا،مریم و نساء رو هم دعوت ڪردم!
گُر میگیرم،چند نفس عمیق پشت سر هم میڪشم تا بہ اعصابم مسلط باشم!
دندان هایم را روے هم مے سابم:ڪارتو ڪردے عزیزم دیگہ چرا میاے با من مشورت میڪنے؟
مادرم بیخیال شانہ هایش را بالا مے اندازد:گفتم خبر داشتہ باشے!
سپس از اتاق خارج میشود،لیوان آب میوہ را برمیدارم و از حرص لاجرعہ سر میڪشم.
یاسین نگران نگاهم میڪند:آرام بخور مے پرہ تو گلوت!
لیوان را روے میز میگذارم،ڪتابم را دوبارہ باز میڪنم و بہ نوشتہ هایش خیرہ میشوم.
سہ ماہ و یڪ هفتہ ماندہ...
چرا تمام نمیشود؟!
🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸
چادرم را ڪمے جلو میڪشم و بہ سمت نساء میروم،پشت چشمے برایم نازڪ میڪند و میگوید:چہ عجب! چشممون بہ جمال آیہ خانم روشن شد!
لبخند پر رنگے میزنم و محڪم دستش را میفشارم:سلام آبجے بزرگہ! خوش بہ حال چشمات.
مهربان گونہ هایم را مے بوسد و گرم در آغوشم میگیرد،مثل نوراست!
مهربان،شوخ و بمب انرژے!
شڪم برآمدہ اش ذوق زدہ ام میڪند،از آغوشش بیرون مے آیم
۱۲۶.۳k
۰۱ خرداد ۱۳۹۷
دیدگاه ها (۳)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.