🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 آیه های جنون قسمت چهل

🌹 نـــ✒ ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_چهل_و_پنجم #سوره_ی_اول #بخش_اول
همہ متعجب بہ نازنین خیرہ شدہ اند،سریع نگاهم را مے دزدم مبادا حالم را از چشمانم بخواند!
صداے ناصر متعجبم میڪند:این،اینجا چہ غلطے میڪنہ؟!
با بهت نگاهش میڪنم،رنگ پوستش از خشم بہ سرخے میزند،پرہ هاے بینے اش مے لرزند و از همہ بدتر آسمان آبے چشمانش بہ خون نشستہ!
فرزانہ اخم غلیظے میان ابروانش جاے دادہ،مدام نگاهش را میان نازنین و هادے مے چرخاند!
در این بین تنها،حلما آرام است!
سریع نگاهش را از نازنین میگیرد و بہ فنجان چایے اش چشم مے دوزد.
هادے ڪلافہ نفسش را بیرون میدهد و ملتمس بہ چشمان نازنین خیرہ میشود:گفتم نیا!
نازنین بدون توجہ بہ رفتار جمع لبخند دلربایے ڪنج لب هاے خوش فرمش مے نشاند:خواستم بهتون سر بزنم،گفتم بالاخرہ...
ناصر اجازہ نمیدهد جملہ اش را ڪامل ڪند،همانطور ڪہ بلند میشود رو بہ حلما میگوید:پاشو خانم! پاشو! اینجا دیگہ جاے ما نیست!
فرزانہ سریع از روے مبل بلند میشود و بہ سمت ناصر میرود:اِ ڪجا؟! اونے ڪہ باید برہ شما نیستید!
با گفتن این جملہ نگاہ خشم آلودش را بہ نازنین مے دوزد!
نازنین لبش را بہ دندان میگیرد و چیزے نمیگوید،چند لحظہ بعد نفس عمیقے میڪشد و آرام لب میزند:عذر میخوام! نباید مے اومدم!
نگاهش را بہ من میدوزد و ادامہ میدهد:نمیخواستم شبتونو خراب ڪنم!
سرم را پایین مے اندازم،تاب نگاہ هایش را ندارم!
محڪم بہ گوشہ ے چادرم چنگ میزنم و در دل صلواتے میفرستم.
دوبارہ صداے "تق تق" ڪفش هایش در گوشم مے پیچید ڪہ هادے میگوید:وایسا!
سرم را بلند میڪنم،هادے درماندہ نگاهے بہ جمع مے اندازد و میگوید:مامان! شما خودت همیشہ میگے احترام مهمون واجبہ!
فرزانہ میخواهد چیزے بگوید ڪہ هادے اجازہ نمیدهد:همیشہ میگے دشمن تونم اومد جلو در خونہ تون ناراحت ردش نڪنید! نازنین ڪہ از خودمونہ!
فرزانہ پوفے میڪند و با حرص میگوید:دهن منو باز نڪن!
حلما سرد میگوید:فرزانہ جان! میدونم بخاطرہ ما ناراحتے،ما مشڪلے با حضور غریبہ ها تو جمعمون نداریم! مگہ نہ ناصر؟
ناصر با حرص نفسش را بیرون میدهد و چیزے نمیگوید.
با شنیدن این جملہ رنگ نازنین مے پرد،آسمان چشمانش ابرے شدہ اما اجازہ ے بارش باران را نمیدهد!
فرزانہ سر جایش مے نشیند،هادے نگاهے بہ مبل ها مے اندازد و بہ جاے خودش اشارہ میڪند:بشین!
نازنین لبخند شیرینے نثارش میڪند و بہ سمت ما مے آید.
قدم برداشتن هایش آرام و موزون اند،نگاهِ غم انگیزے بہ حلما و ناصر مے اندازد و روے مبل مے نشیند.
بے اختیار با دقت نگاهش میڪنم،بارانے خوش دوخت سورمہ اے رنگے اندام ظریفش را در بر گرفتہ،روسرے شیرے و سورمہ اے اش را مدل زیبایے بستہ و دستہ اے از موهاے پر ڪلاغے اش را یڪ طرفہ بیرون ریختہ،شلوار و بوت هایش را هم بہ رنگ مشڪے باهم ست ڪردہ.
مثل دفعات قبل تنها آرایشے ڪہ روے صورتش دیدہ میشود خط چشمے است ڪہ ماهرانہ دور چشم هایش ڪشیدہ شدہ.
ڪیف دستے ڪوچڪش را روے پاهایش میگذارد و بہ من خیرہ میشود.
در چهرہ اش خبرے از ناراحتے یا حسادت زنانہ نیست!
چیز عجیبے در چشم هایش برق میزند...
چیزے شبیہ بہ محبت!
لبخندش را بہ روے چشمانم مے پاشد:ما باهم آشنا نشدیم!
فرزانہ سریع میگوید:آیہ نامزد هادیہ!
لبخندش عمیق تر میشود،نگاهش را میان من و هادے مے چرخاند:تبریڪ میگم!
بہ زور لبانم را از هم باز میڪنم:ممنون!
نازنین میخواهد چیزے بگوید ڪہ پشیمان میشود،هادے بہ همتا اشارہ میڪند تا برایش چایے بیاورد.
فرزانہ نگاہ عاقل اندر سفیهانہ اے بہ هادے مے اندازد و میگوید:تا فردا صبح میخواے همونجا وایسے؟!
هادے لبخند پررنگے میزند:اگہ تو‌ بگے آرہ!
_لازم نڪردہ! بیا بشین ڪنار زنت!
روح از تنم پرواز میڪند،منظورش منم؟!
با حرص بہ هادے نگاہ میڪنم و سپس بہ فرزانہ،احساس میڪنم عروسڪ خیمہ شب بازے این خانوادہ ام!
محڪم تر گوشہ ے چادرم را میفشارم،هادے مُردد بہ سمت من قدم برمیدارد.
بہ چند قدمے ام میرسد،میخواهد ڪنارم بنشیند ڪہ احساس میڪنم راہ نفسم بستہ شدہ!
سریع بلند میشوم،چشمان هادے از شدت تعجب بیش از حد باز میشوند و ڪنجڪاو اجزاے صورتم را مے ڪاوند.
نگاہ پر از خشمم را بہ سیاهے چشمانش میدوزم:من برم ببینم همتا ڪمڪ نمیخواد!
آرام میگیرند شبِ چشمانش!
سریع خودم را بہ آشپزخانہ میرسانم،همتا نگران سرش را برمیگرداند:چیزے شدہ؟!
_نہ! نہ! گفتم بیام ببینم ڪمڪ نمیخواے!
_نہ! مرسے!
تُن صدایش را پایین مے آورد:اون ور اوضاع چطورہ؟!
_همہ ساڪت بہ هم خیرہ شدن!
ڪنجڪاو مے پرسم:دخترعمہ تونہ؟!
همتا همانطور ڪہ داخل فنجان چاے میریزد میگوید:آرہ!
گویے سوال بعدے ام رامیداند ڪہ سریع اضافہ میڪند:هفت هشت سالہ از عمہ م اینا جدا زندگے میڪنہ! یعنے....
✍ 🏻 نویسنده:لیلے سلطانے
Instagram:Leilysoltaniii

🌹