دوست داشتن هایمان روز به روز خلاصه تر و از عشق گفتن دیگر

دوست داشتن هایمان روز به روز خلاصه تر و از عشق گفتن دیگر در توان هیچ کداممان نیست.
راستش رویمان هم نمیشود مابین این همه درد چشم در چشم یکی خیره شویم و از علاقه ی تلمبار گشته ی کنج دلمان برایش بگوییم.
حتی دیگر آشنایی برایمان نمانده بوی غریبگی به تنش ننشسته باشد که
کنارشان بنشینیم و بگوییم فلانی بدجور به دلمان نشسته است
بلکه حرف های همیشگی شان (بابا طرف حتی به تو نگاهم نمیکنه)
بلکه کتمان عشق (عشق کیلو چنده)
بلکه حتی خندیدنشان به عاشق شدنمان کمی آراممان کند...
البته آنها بی گناهند این روزها حتی خودمان آشنایان را غریبه
می پنداریم نکند واگیریم از دردهایی که بروز نمیدهند
نمیدانم شاید ما هم گناهی نداشته باشیم...
اصلا بیایید تمام تقصیر ها را بیندازیم گردن کرونا.
کوچولوی نفرت انگیزی که بسیار شبیه معلم های سخت گیری‌ست که داشتیم...
میترسیدیم جایی در مسیرشان سبز شویم از دیدنشان هراس داشتیم
اما از حق نگذریم هرگز از یادمان نمیروند و درس های خوبی به ما آموختند...
دیر یا زود علاج این میهمان ناخوانده ی میکروسکپی را هم می‌یابیم و زمینش میزنیم البته ما که نه، مردمانی از بلادِ کُفر
ما نهایتا بتوانیم دعا بخوانیم به جان آنان که شرافتشان را نفروختند و احتکار نکردند و قطعا این معلم سخت گیر هم قبل رفتن درس هایی به ما می آموزد که هرگز از یاد نمیبریم.
اینکه چقدر به آغوش کشیدن ها با ارزش است و ما هرگز قدردان این نعمت نبودیم.
اینکه چقدر انسان ها متفاوتند و چه کفتارها به زیر پوست انسان نفوذ کرده اند.
اینکه چه بسیارند نامردانی که نان به نرخ روز میخورند، آن هم نه یک روز معمولی در روز پُر بلایی که خودشان برایمان ساخته اند.
و از همه مهم تر اینکه جانمان به هیچ بند نیست و چه ناچیز میپنداریم هر ثانیه از عمر با ارزشمان را...
و اما حرف آخرم با کرونا : بد موقع آمدی و نمکِ تمام زخم های سربازمان شدی زخم هایی که هرگز مجال خوب شدن نیافتند و روز به روز عمقشان بیشتر میشود.
کرونای عزیز
بالا غیرتا
ما را بیخیال ما دیگر تنمان، فکرمان، توانمان جایی برای درد جدید ندارد...