محبوبیت چیز عجیبیه به دست آوردنش تو این دوره و زمونه عجی

محبوبیت چیز عجیبیه. به دست آوردنش تو این دوره و زمونه عجیب و غریب تر هم شده. قبلا مردم برای محبوب شدن کارهای مختلفی می کردن. یکی آواز می خوند، یکی فیلم می ساخت، یکی بازی می کرد. یکی هم می رفت مبارزه می کرد و محبوب می شد. (لعنت بر ذهن سیاست زده، منظورم محمدعلی کلی بود). الان هم البته این راه ها هست ولی روش های دیگه ای هم اضافه شده. مهمترین تفاوتش هم با مدل قبلی اینه که لازم نیست حتما کاری برای محبوبیت بکنید. در این مدل بقیه کار می کنن و شما محبوب میشین (کاملا مطابق با ذائقه ایرانی) مثلا همین آقای رئیس دولت اصلاحات رو در نظر بگیرین. ایشون خیلی شیک و با شخصیت یه گوشه نشسته بود فال حافظ می گرفت و جوان ها را عقد می کرد، تئاتر می رفت، فیلم می دید و کتاب می خوند. کاری هم به کسی نداشت. همه هم داشت یادشون می رفت این آقا یه روز رئیس جمهور بود تا این که آمدند ممنوع الهمه چیزش کردند، محبوبیتش شد شش برابر. فعالیت سیاسی اش هم شروع شد! الان هم مصداق این نوع محبوبیت همین آقا جواد ظریفه. برجام رو به سرانجام رسوند و بعدش نه حرفی زد نه شوآفی کرد نه پزش رو داد نه دستور داد از صداوسیما با صدای لرزون بگن «خدمتییییی دیگررررر از دولت تدبیرررر و امییدددد» ... یه گوشه نشست. عادل فردوسی پور رفت باهاش مصاحبه کرد. صداوسیما هم گفت من پخش نمی کنم. یعنی اگه این دلواپسان و دل پیچه داران تونسته بودن دو درصد مردم رو راضی کنن که ظریف کاری نکرده و کشور رو به ورطه سقوط کشونده، همین پخش نکردن مصاحبه وزیر خارجه مملکت شصت درصد به محبوبیتش اضافه کرد. یعنی با این فرمول الان ما آمادگی پذیرش احمدی نژاد به عنوان قهرمان ملی و تنها مدال آورمون در رشته تپه آرایی با مانع رو هم داریم. خسته نباشید میگم به دلواپسان عزیز بابت اختراع این سبک ایجاد محبوبیت.

(آیدین سیار)