تا یه سنی،

تا یه سنی،
دلت می‌خواد یکیو داشته باشی که پیشت باشه،
که پایه باشه،
که درکت کنه،
که بتونی ساعت‌ها کنارش بدون نگرانی از چیزی حرف بزنی،
از اون سن به بعد،
دیگه حوصله‌ی پیدا کردن هیچکسو نداری،
ترجیح میدی با خودت تنها بمونی و سکوت باشه و سکوت،
بازی زندگیو اونایی می‌بَرن که تو همون سن آدمشونو پیدا کردن :)