یه کانال خصوصی تو تلگرام ساخته بودم از حرفات، قول هات.. ق

یه کانال خصوصی تو تلگرام ساخته بودم از حرفات، قول هات.. قربون صدقه هات، درد دل هات.. گِله هات، صدای خنده هات. هرچیزی که تو صحبت هامون برام شیرین بود رو میفرستادم اونجا. میدونم تو هیچ وقت فکرشو نمیکردی که من فقط از صداهایی که تو صحبت های روزمره مون برام میفرستی یه کانال بسازم برات. کار من مدام این بود که تو ترافیک گوشیم رو داشبورد باشِهو برم از اولِ کانال گوش کنم حرف هات رو. یا روزهایی که با مترو برمیگردم کنار پنجره هدفونم رو گوشام باشه و هر از گاهی وسط موزیک هام برگردم تو کانالتو مرور کنم لحظه هایی که باهات داشتم رو. امروز، بعد چند وقت بالاخره تونستم پاک کنم کانالت رو.. نمیتونی تصور کنی چقدر کار سختی بود.. خودم هم باورم نمیشد فوبیای کانالی رو پیدا کنم که عجیب باعث آرامشم بود. حالا تو نیستی، کانالت هم نیست اما حرفهات.. صدای خنده هات و قول و قرارهات میپیچن تو گوشم هنوز.. انگاری که تو برای من قرار نیست هیچوقت، هیچوقت فراموش بشی..