‍ ‍ آنکه به گاهِ یلدا، بنشسته با نگارش

‍ ‍ آنکه به گاهِ یلدا، بنشسته با نگارش
دلچسب و پُر ز مهرست،دیماهِ چون بهارش
ماییم و دردِ بسیار،ماییم و چشمِ خونبار
ماییم و حاجتِ یار، "خواجه" تو خود برآرش!
دیوانه همچو "قیسیم"، ممنوعه همچو "ویسیم"
اصلا خودِ "اویسیم"، با عشقِ بیشمارش
ای قاصدِ زمستان،رو کن بسوی جانان
او را دمی بخندان،تا بشکفد انارش
هر کس به لطفِ یاری،در گوشه ی دیاری
دارد چنین اناری، خوش باد روزگارش