همیشه می گن آدم به امید زنده اس. می شینی با خودت فکر می ک

همیشه می‌گن آدم به امید زنده اس. می‌شینی با خودت فکر می‌کنی و به خیالاتت لبخند می‌زنی.. به اون تصویری که توش پاییزه و دستشو گرفتی و دارید قدم می‌زنید لبخند می‌زنی.. به لحظه ای که تو خیالت رو کاناپه نشستید و دهه ی چهل سالگیتون رو می‌گذرونید و سرتو گذاشتی رو شونه اش لبخند می‌زنی.. به بغل کردنش لبخند می‌زنی.. به موهای جو گندمیش.. به چای داغی که کنارِ دستتونه.. به عطرِ غذا که پیچیده تو خونه.. به بچه هاتون.. به گل های تازه ی تو گلدون، وسطِ میزِ ناهارخوری.. هی لبخند می‌زنی هی لبخند می‌زنی هی لب... یهو به خودت میای می‌بینی امیدت نا امید شده ... اینجای زندگی رو آدم چیکار کنه ؟ درست جایی که همون امیدت از دست رفته .. باید چیکار بکنی که نَمیری .. ؟

...