چه ساده قلبمان را دو دستی چسبیده ایم…که مبادا کسی آنرا بدزدد و عاشقمان کند غافل از اینکه برای عاشق کردنمان عقلمان را میدزدند…بعد ما میمانیم و “قلبی” که اندیشیدن بلد نیست!