آب را ریخت به یاد لبِ ارباب زمین

قمـــرِ شــیــرِ حُنین آمده غوغا بڪند
هر چـہ دارد بہ فداے گل زهرا بڪند

مــشــڪ را مـیـبـرد انگار بـہ دریـا بزند
آبـــــ را آبـــــ ڪـنـد؛شـعـلـہ بـہ دلها بزند

میرود تا بکند اهلِ حــــرمــــ را سـر مـسـت
"پیرهن چاڪ و غزلخوان و صراحــے در دست"

لب دریا که رسید آب به لرزش افتاد
لب خشکش چو بدید آب؛به سوزش افتاد

آبــــ را ریخت بـہ یادِ لبِ اربابــــ زمین
مــرحـبـا بـر نـفـس و تـربـیـتِ اُمِ بنین

سمتِ ساحل ڪہ بیامد هــمــہ جا ریخت بهم
مـشـڪ او پاره شد و ارض و سما ریخت بهم

مـیـزند قـهـقــہ دشمن بہ خمِ ابـرویش
ڪشتہ ما را بخدا پیچ و خمِ گیسویش

زیر لب زمـزمـہ میڪرد:اُخَیَ ...اے داد
آن طرف فاطمـہ میگفت:بُنَیَ ...اے داد

پشت آقای غریبی ز غمش خم گشت و
بعد از آن خانه ے دنیا پر ماتم گشت و

احمدِ ڪرببلا حیدر خود را بوسید
و جهان بار دگر اوج محبت را دید

گره ای بسته نمانده ز عطایت عباس
هر چه داریم و نداریم فدایت عباس

#کوثر‌صفی‌یاری